Taner Ceylan, Timur Çelik, Fulya Çetin, Levon Fljyan (Armenia), Khaled Hafez (Egypt), Raziye Kubat, Ali İbrahim Öcal, Ferhat Özgür, Mustafa Pancar, Aljona Shapovalova (Russia), Meltem Sırtıkara, Olgu Ülkenciler, Nalan Yırtmaç.

Francis Bacon’un ünlü triptiğinin Kasım 2013’deki rekor satışından sonra ekonomik gücü çoktan kanıtlanmış olan resmin küresel piyasadaki değeri bir kez daha yükselmiş olmalıdır. Çağdaş sanatın kavramları, içerikleri ve estetiği açısından etkin olan küresel eleştirel ortamda ise “Resim öldü mü?” sorusu 1850’lerde fotoğraf görsel temsiliyet, gösterge, gösterilen ve imge dünyasına girdiğinden bu yana soruluyor. 1980’lerde yerleştirmeler ve video sanat yükselmeye başladığında resim için yeni bir rekabet alanı daha açıldı ve bu tür yapıtlar bienallerde öne çıktı. Buna karşın resim yapan sanatçıların sayısı hiç bir zaman azalmıyor; dahası özellikle her kuşak sanatçının bütün diğer çekici tekniklere karşın son dönemde resim yapmayı yeğlemesi ve sürdürmesi de başka ilginç bir durum olarak beliriyor.

Günümüzdeki çeşitli tekniklerde imge üretimi ortamında resim yapmak özel bir üretim ve bu çoğul seçenekler durumu resim yapan sanatçıya farklı bir özgürlük alanı sağlıyor. Sanatçı güncel imge akıntısının yönlendirmelerine karşı çalışırken kendisine adeta daha geniş bir üretim düzlemi buluyor. Toplum da resim konusundaki bilgisi ve bilinci bağlamında – ki bu mağara resminden bu yana var olduğunu bildiği resim olgusudur –resmi tarihsel derinliği dolayısıyla güvenilir bir sanat yapıtı olarak kabul ediyor. Bu sanat tarihsel meşruluğa bağlı olan başka bir gerçek de temsiliyetteki çeşitli bildik ögelerin izleyiciyi kendisine bağlaması ve ona kendisini bu kültür mirası ile kimliklendirme olanağı vermesidir. 20.yy boyunca yapılan keskin eleştiriler de resmin gücünü azaltmadı. Bir çok eleştirel metinde ve savda işaret edildiği gibi resim sanıldığı kadar saldırı altında da değildir. Yine de resmin geçmişteki tarihsel ve sanat tarihsel değer ve önceliğe, dinsel ve siyasal temsiliyet gücü ve etkisine sahip olmadığını kabul etmek gerekiyor. Resmi 20.yy başında tümüyle farklı bir temsiliyete dönüştüren Kübizm ya da Soyut Dışavurumculuğun yarattığı gibi köktenci değişim de söz konusu değil.

20.yy sanat akımları bağlamında ve dahası bugün de resimde her şeyin yapıldığı tartışılıyor; içerik ve biçim açısından tükenmiş olduğu ileri sürülüyor. Kuşkusuz yapılmış resimleri durmadan yineleyen, tarih dışı ve dekoratif olarak sınıflandırılan resim türleri var; ancak bu tür küresel dekoratif resim piyasasını besleyen resimler konumuz değil.

Sergiye katılan sanatçıların resimleri diğer bütün teknikler ve araçlar gibi dünyayı ve yaşamı yorumlayan görsel bir araçtır ve öznellik içeren bilgi birikimi, düşünsel yoğunlaşma ve uzun soluklu çalışma içeriyor. Resimler bireysel bir üretim olmakla birlikte, üretildiği dönemin ortak bilincini de yansıtabiliyor; bir kuşağın ortak manifestosu olarak da değerlendirilebiliyor. Her kuşak ait olduğu dönemin sorunlarını irdeliyor, yorumluyor ve kendinen sonraki kuşağa çözülmesi ya da yorumlanması gereken başka konular ve sorunlar bırakıyor. Sanatçıların resimlerinde ısrarlı ve dirençli bir üretim ve emeğin özgün estetik, içerik ve biçim zenginliği izlenebiliyor. Resimler ilişkisel estetik çağında toplumsal-siyasal içerikler ve bağlantılar, öznel teknikler ve üsluplar ve sürdürülebilir üretim açısından önemli bir birikimden bir kesittir. Günümüzde Jaques Rancière’in sanat bilgisi ve eleştirisi bağlamında belirlediği sanatın estetik rejimi kavramı özel bir duyumlanabilirliğin varlığına işaret ediyor. Serginin başlığı da özellikle bu duyumlanabilirliği işaret ediyor. Sergi benzer duyumlanabilirliği izleyicinin de benimsemesini amaçlıyor.