Ateşkes

Vizyona Giriş Tarihi: 7 Nisan 2006

Gerçek Bir Hikaye: Christian Carion’un senaryosunu yazdığı “Ateşkes” gerçek olaylara dayanıyor. 1914 Yeni Yıl arifesinde savaşın ortasında olan askerler kendiliğinden oluşuveren bir ateşkesle yeni yılı birlikte karşıladılar. O günlere dair birçok mektup, günlük ve yeni yıl tebrik kartı günümüze kadar gelmiş ve bu film gibi bir başyapıta kaynaklık etmişlerdir.

Tek bir yerde değil bir hat boyu birçok noktada görülen bu kendiliğinden gelişen ateşkes tekil bir olay değil genel bir eğilim olarak kendini göstermişti.

Her iki tarafın komutanları "düşman"ın beklenmeyen bir saldırısından korkuyordu. Böyle bir yakınlaşma yaşanmadan merkez karargahlardan gelen emirler o gece için daha da temkinli olunması yönündeydi. Bu emir aslında askerlerin yakınlaşması konusunda duyulan kaygıyı da içermekteydi. Bu emirlere rağmen neden orada olduklarını bile anlamadan birbirlerini öldürmek zorunda olan insanlar aslında aynı olduklarını fark edip bu emirleri yağdıranlara küfür ederek birlikte yeni yılı karşıladılar. Günümüze ulaşan mektuplardan bu yaşananları okuyabiliyoruz.
Savaşın karar mevkiinde olan subay ve din adamları bile “düşmanıyla” bu kadar sıcak bir ilişki kurduktan sonra her şey anlamsızlaşmış ve bu sayede herkes savaşı sorgulamıştır. Bunun üzerine cephede ateşkes sona ermesine rağmen birbirine ateş etmeyen askerler dağıtılmışlar. Otoriteler 1914 yeni yılından sonra savaşlarda böyle bir şey olmaması için yoğun çaba harcamışlardır.
Savaşın Anlamsızlığına Dair Bir Film: ATEŞKES
“Ateşkes” savaşların devletin eğitim, din ve ordu gibi kurumlarıyla tüm hayatımızı sarmış bir tahakküm zincirinin sonucu olduğunu açılış sahnesinden itibaren vurucu şekilde anlatıyor. Çocukluğumuzda ezberletilen şiirler ve savaşın gerekliliği için yapılan dini göndermeler gibi tüm şekillendirmeler aslında aynı olduğumuz insanlara “düşman” edilmemize hizmet ediyor. Filmde bu kurumların suiistimali akıllardan kolay çıkamayacak şekilde yansıtılmış. “Ateşkes” savaşa rağmen aşık olduğu kocasıyla birlikte olmak isteyen bir kadın (Diane Krüger) ve savaşı terk etme lüksü olmadığını düşünen bir tenorun (Benno Fürmann) cephede estirdikleri yumuşama rüzgarı sayesinde dost olan askerlerin tüm insani duygularını yansıtmayı başarıyor. Askerlerin bir araya gelmesinde dini bir geceyi kullanılsa da bu birlik duygusunu dinle temellendirmiyor. Yahudi bir Alman subayın da Hıristiyanlar için önemli olan bir gecede aynı heyecanı duyduğunu vurgulaması insan olarak birlik olma duygusunu hissettirmek açısından önemli bir nokta.