Yönetmen: Orhan Oğuz
Senarist: Nuray Oğuz
Görüntü Yönetmeni: Orhan Oğuz
Kurgucu: Nevzat Dişiaçık
Özgün Müzik: Dağhan Baydur, Paul Bluckmaster
Oyuncular: Cüneyt Arkın, Fikret Kuşkan, Sedef Ecer
Yapımcı: Eriş Akman
Yapım Şirketi: Eks Yapım
Dünya Hakları: Kültür Ve Turizm Bakanlığı, Sinema Genel Müdürlüğü
Türkiye, 1990, 35 mm, Renkli
97', Türkçe; İngilizce altyazılı

Bir arkadaşım anlatmıştı. Can Yücel, Ankara'ya imza gününe gelir. İmza sırası ona geldiğinde arkadaşımın içindeki hayran sazı alıp kendi başına konuşmaya başlar: "Hayatta Ben En Çok Babamı Sevdim şiirinizi çok severim." Şiiri okumasını ister Can Yücel, sonra da kitabı imzalar. Şunu yazmıştır imzanın üzerine: "Hayatta ben en çok babamdan nefret ettim."

Çok sevilen, çok seyredilen ama illa ki ağlatan Babam ve Oğlum da babalarla oğulların aşk-nefret, hayranlık-rekabet arasında kurdukları kırılgan dengeyi, tekrar kurulacağını bilmenin verdiği çocuksu güven duygusuyla bozup kuruyor, seyircinin de bu kırılgan dengenin iki ucu tarafından ele geçirilmeye çoktan teşne hallerini kalabalık aile uğultusuyla çağırarak. Aynı anda iki konumu birden işgal edebilmenin büyüsü: Hem koruyan, gözeten baba, hem de gözetilen çocuk olmak; hem suçlu, sorumlu ve çaresiz hissetmek, hem de bütün bunların bir kereye mahsus da olsa çiğnenmesini talep etmek. Hem gayet çocuksu hem de vaktinden önce yaşlanmış; sadece sembolik otoritesini başkalarına kaptırmış azgelişmiş baba değil, aynı zamanda ona isyan eden asi evlat da olabilmek. Babam ve Oğlum, çok bilmişçe bir kenara itilemeyecek bir hayatta kalma ekonomisi üzerine kurulu. Vaktinden önce gelen yetişkinliğe karşı çocukluğu korumaya yeminli. Duygudan ibaret kalmışlığı, büyülü, biricik ve fazlasıyla sıcak bu şeyi kaybetmekten ödü kopuyor sanki. O meşhur replik: "Ona bir oda ver baba!"

Çocukluğa yer açmanın ya da tosladığımız sembolik otoriteler karşısında çocukluğun sıcak, samimi sığınağına geri dönmenin iç titreten bir tarafı var elbette.  Hele de insana suçluluğu, mesuliyeti, tek başınalığı hatırlatan yetişkinlik kapıda bekliyorsa. Ama Babam ve Oğlum'da her türden zengin anlamıyla çatışmanın olmayışının sebebi de bu.

İki Başlı Dev ise ne çok seyredilmiş ne de çok sevilen bir film. Seyircisini soğuk bir gözlemci olmaktan çıkarıp da bir adım yaklaştırmıyor kendisine. Cüneyt Arkın'ın kendi sesiyle oynadığı bu film, onu taçlandıran sembolik babalığın ulusalcı, saf kancı dokusuna elitizmi ilave ediyor. Baba ile oğulun, Cengiz ile Hakan'ın dışarıya kapalı, mükemmel dünyası, yetişkinliğin çağrısıyla, Hakan'ın büyüme arzusuyla, cinsellik ve şiddetle tekinsiz tanışmalarla ağır ağır sarsılıyor. Sakince fısıldayarak söyledikleri kıymetli İki Başlı Dev'in. Biri: Babanın yokluğunda, onun erişemediğini sandığı sığınakta ona benzer oğul; baba çoktan bir iç ses olmuştur bile. Diğeri: Öyle kıymetli bir mülk, kalplerde yeri korunması gereken, tutunulması gereken falan bir şey değildir çocukluk.

İki film yan yana geldiğinde Kafka'nın sesi duyulmaya başlıyor. Hem babasını dünya haritası üzerine boylu boyunca uzanmış hayal eden, heybetiyle her yeri kaplayıp kaçılacak huzurlu yer bırakmayan bu babaya öfkeli, hem de çocukluktan daha önemli şeyler olduğuna inanan Kafkanın sesleri. İkinci ses, tutunmak ve orada kalmak için değil, vazgeçmek ve veda etmek için çocukluğa geri giden, bir arayışın peşine düşecek olan genç-yetişkinin hep yanındadır. Tın tın eden bir gölgeye dönüşecek de olsa.

- Umut Tümay Arslan