1864 Yılında Anayurtlarından Anadolu’ya can havliyle geldiler. Bir dağ halkının yabanıl uygarlığına sahibi idiler. Ubıh halkının, savruldukları Balıkesir iline bağlı Manyas ilçesinin Hacıosman köyü… Yıl;1987.Köyün Ubıhça adı, ”LAKAŞHÜE! Yani,”yürüyen beyaz tavşan!”

Ve anadilini konuşabilen son Ubıh Tevfik Esenç’ in ürpertici yalnızlığı… Esenç o vakitler 81 yaşında. O ki,1992 Yılında vefat etmeden önce anayurdunu ziyaret etti ve mezar taşını şu sözleri yazdırdı:”BU MEZARDA, UBIH DİLİNİ KONUŞABİLEN SON UBIH TEVFİK ESENÇ YATMAKTADIR!”

Bu film; Ubıh halkının trajik kaderini yüreğinde hisseder,onların son seslerini can kulağı ile dinler: “ ..Ansızın hatırlayacağım, son sözlerini tekrarlayacağım... Unutulmasın diye, son sesleri...Çok ölüm gördüm. Uzun bir ömrüm oldu takatim kalmadı. Yüreğim fazla dayanmaz, biliyorum. İçime atsam, olmuyor. Dilime vuruyor. Anadilimde anlatmak istiyorum, unutmayı ve unutulmayı...”

NOT: Son Sesler filmi birçok devletin ve Unesco dahil uluslar arası kurumun arşivine alınmış, televizyonlarda ve kamusal alanlarda gösterilmiş, birçok festivalde Türkiye’yi temsil etmiş;10.Cinema du Reel Festivali’ne kabul edilen ilk Türk belgeseli olmuştur. İngilizce ve Fransızca versiyonları bulunmaktadır .

Filmin Adı : Son Sesler
Yapım Yılı : 1987
Süresi : 26’
Yönetmen : İsmet Arasan