Murat Pulat +1,00

+ 1.00 fotograf sergisi, Murat Pulat'ın çeşitli inşaat alanlarında çektiği fotograflarından oluşuyor.

Murat Pulat'ın bundan önceki projesi “Nefes”ti. Sanki bir yazgıyı önceden hisseder gibi, Surdibi'nin sokaklarında nefes almaya çalışmıştı fotografçı, sonra fotografları izleyenler… şimdi o sokaklar “kentsel dönüşüm” adı altında dönüştürülüyorlar. Sistem, başka isimler altında hepimizi dönüştürüyor. +1, fotografçının nefes alma isteğinin ikinci durağı. Hepimizin durup bir nefes almaya ne çok ihtiyacı var!

Bu sergiyi pek çok kişi görmeyecek. Görenlerin büyük bir bölümü koşuyordu, durmaktan korktukları için geçip gidecekler, onlar da görmeyecekler. Gelip bakanların büyük bölümü de benzer nedenlerle fotografları hızla geçecekler. Çok azı şu satırları okuyacak. Bu satırları okuyanlardan bir ricam var. Hadi durun! Yavaşça, acelesiz ve telaşsız, serginin ilk fotografına gidin, bütün fotograflara tekrar bakın. Fotografın bir yerlerinde var olmaya çalışarak bütün fotograflara tekrar bakın. Fark ettiniz mi?
Şule TÜZÜL

Sergi, 08 Eylül 2012 Cumartesi günü saat 19:00’daki kokteyl ile açılacak ve 05 Ekim 2012 tarihine kadar gezilebilecek.

Giriş ücretsizdir.

+1.00
“Fotografın kendi keyfine göre bedenimi yarattığını ya da öldürdüğünü hissediyorum...”
Roland Barthes

Fotografçı için en zoru bir konuya başlamak, hayır belki de konuya ait olmak. Fotografın konu ettiği insanların fotograflarına bakarken hissettiğim fotograflanan insanların mı fotografçının mı asıl konu olduğu. Tek bildiğim bu ikisinin birbirine mobius[1] şeridinin öncesizliğine ve sonrasızlığına benzer şekilde dolandığı zaman çok etkili oldukları.

Bu proje, sizlere bina olarak teslim edilmeden önce inşaat alanında yaşanan uyumlu kaosun, binaların sadece demir, kum ve çimentodan oluşmadığının hikâyesi.

Fotograf hikâye anlatır, bazen tek bir kare ile bazen de belgesel fotografta olduğu gibi birden fazla karenin yan yana gelmesiyle. Ama her ikisinde de bilinenin aksine “gerçeklik” fotografçının hikâyeyi nasıl anlatmak istediğiyle şekillenir.

Fotografçı, herhangi bir işe ait olan sarf malzemeleri, onların uzaydaki üç boyutlu bildik varlığını dahi, kendi kurduğu düzlemde -tıpkı inşaat sahasında çalışanların demiri, kumu, çimentoyu belirli bir düzen içinde kullanarak yeni bir form oluşturması gibi- sıraya sokar, dönüştürür, estetize eder ve bakan göze yeniden sunar. Oluşan bu yeni iki boyutlu düzlem gerçeğe ait bir şeyleri içinde barındırsa da orijinal yitirilmiştir ve yerini fotografçının yarattığına bırakmıştır. Bu sergideki fotograflar, inşaat sahasının ve çalışanlarının, fotograf makinesi yardımıyla, mekanik süreç ile klonlanması olarak değil, Jean Baudrillard’ın alttaki söylemine denk bir “ikizliği” olarak görülmelidir.

“İkizlerde iki kişi olmanın sağladığı bir özgünlük, daha ilk andan itibaren bir değil iki kişi olmaktan kaynaklanan özel ve kutsal bir büyüleme gücü vardır.Oysa klonlaşmada aynının yinelenmesi yani: 1+1+1+1+1, vs. den başka bir şey yoktur. Ne çocuk ne ikiz ne de narsistik bir yansımaya benzeyebilen klon genetik yoldan nesneleştirilen bir ikiz, başka bir deyişle her türlü başkalaşma ve hayal gücünü ortadan kaldıran bir şeydir.”[2]

Yaşadığımız, alışveriş yaptığımız, çalıştığımız bina duvarlarında, boya ve sıva katmanlarının altında kalan, çalışanlara ölçü almalarında kılavuz olması için çizilen ve bu sergiye ismini veren +1.00 kotu işareti ise klonlaşmaya inat, inşaat sahasına uzak kişiler için hayal gücünü tetikleyen bir isim olarak düşünüldü.

Bu sergi, sadece bir fotograf projesi değil, hayatımın inşaat sahalarında geçen büyük parçasının hikâyesi.

Yorumlar yaparak sesini duyur..!

Yorumda Görünecek İsim

Puan

Yorum

Güvenlik Kodu:

Yorum Ekle