Proje 4L/Elgiz Çağdaş Sanat Müzesi’nin çağdaş sanatın dünyadaki ve Türkiye’deki önemli sanatçılarının eserlerini barındıran bir seçkisi Çırağan Palace Kempinski Sanat Galerisi’nde 6 Nisan-17 Mayıs tarihleri arasında sergileniyor. Haldun Dostoğlu’nun küratörlüğündeki “Elgiz Koleksiyonu’ndan Bir Seçki”, sanatçıların fotoğraf, dijital medya işleri ve yerleştirmelerini içeriyor. Sergi ayrıca 2001’de öncü bir çağdaş sanat alanı olarak kurulan ve Elgiz Koleksiyonu ile bütünleşen kimliğiyle 10. yılına giren müzenin kutlama etkinliklerinden biri.

Maslak’taki müze mekanından Çırağan Sarayı’na giden bu koleksiyon seçkisi, Fransa’da Versailles Sarayı’nda yapıldığı gibi çağdaş sanatın saray ortamında konumlandırılması şeklinde düşünüldü.

6 Nisan’dan 17 Mayıs 2011’e kadar günün her saati ücretsiz olarak gezilebilecek sergide eserlerini görebileceğimiz çağdaş sanatçılardan bazıları, Burhan Doğançay, Antonio Riello, Ramazan Bayrakoğlu, Barbara Kruger, Bruno Peinado, Cindy Sherman, Gilbert & George, Kezban Arca Batıbeki, Pınar Yolaçan, Tracey Emin.

Tarihi Sarayda Güncel Sanat

Haldun Dostoğlu küratörlüğünde Elgiz Koleksiyonu’ndan seçilen eserlerin popüler konu ve fikirlere yatkınlığı ile güncel ve kışkırtıcı estetik dilleri, Çırağan Sarayı`nın oryantalist ve eklektik mimarisiyle tezat oluşturuyor.

Modern yaşamı oluşturan her şeyi, ticari, hissi, soylu veya seçkin gibi ayrımlar gözetmeden gözlemleme, kaydetme ve sergileme prensibiyle işler üreten Gilbert (1943, İtalya) ve George`un (1942, İngiltere) bu iki eş çalışması, sanatçıların Hindistan yolculukları sırasında topladıkları ve iki ünlü Bollywood yıldızını gösteren bir dizi seri imalat kartpostalı sanat eserine dönüştürür. Burhan Dogançay`ın (1929 İstanbul, Türkiye) pembe renkli ahşap kapısı, sanatçının 1966 tarihli ünlü Pembe Kapı kolaj resminin heykel olarak bir çeşitlemesidir; toplanmış kapı parçaları tuval üstüne yerleştirilmiş ve renklendirilmiştir.

Bruno Peinado (1970, Montpellier, Fransa), buluntu nesnelerle çalıştığı neo-pop işlerinde, tanıdık biçim ve kimliklerle oyunlar oynar. Antonio Riello`nun (1958, İtalya) işi, iskambil kartlarından oluşan duvarların arasında uzanan yemyeşil bir futbol sahasının veya eskinin bir amfitiyatrosunun fotoğrafıdır; eğlence, güç, rekabet ve gösteriyi akla getirir. Amerikan halkının tüketim kültürünü, gündelik yaşamdan koparıp ikonlaştırdığı nesneler ile sorgulayan Paul McCarthy`nin (1945, ABD) fotoğrafladığı iki mayonez kavanozu ikonik birer imaja dönüşmüştür.

Barbara Kruger (1945, New Jersey, ABD) günümüzün kitle iletişim imajlarını kendine mal ederek ve görselle yazıyı birleştirerek, insan bedeni üstünde şiddet ve baskı uygulayan sosyal ve kültürel klişeleri hedef alır. Türkiyeli popüler şarkıcı ve oyuncuların bir takım ucuz fotoğrafları ile raflar üstünde biblolar, Kezban Arca Batıbeki`nin (1956, İstanbul, Türkiye) bir `alt sınıf estetiğini` yansıtan duvar yerleştirmesini oluşturur.

Kendel Geers (1968, Johannesburg, Güney Afrika), ünlü La Sainte Vièrge dizisinin bir parçası olan bu monokrom deseninde, İlahi Bakire`yi erotik bir figüre dönüştürür; modern yaşamın gerçekliğini sorgular, kurallara karşı gelir. Dizden aşağısı boyanmış ve heykelsi bir poza bürünmüş olan bir çift kadın bacağı, Özlem Günyol`un (1977, Ankara, Türkiye) fotoğrafının öznesini oluşturur. Bu bacaklar, öncesi ve sonrası ancak tahmin edilebilecek bir performansın içinde asılı kalmış izlenimi verir. Bir başka performatif iş, Tracey Emin`in (1963, Londra, İngiltere) Bazen adlı fotoğrafıdır. Fotoğraf, Emin`i eteklerine paralar iliştirilmiş bir gelinlik içinde, Kıbrıs`ın kurak arazilerini arşınlarken gösterir. Cindy Sherman (1954, New Jersey, ABD) bu fotoğraf işinde başka yüzlercesi gibi yine kendini kullanır ve bu da yine bir otoportre değildir; görülen, Sherman`ın canlandırdığı kadın stereotiplerinden biridir, insan ruhunun karanlık ve karmaşık yüzünü yansıtır.

Yaşam Şaşmazer (1980, İstanbul, Türkiye) ise insana dair korku, masumiyet, kızgınlık ve kötülük gibi özellikleri çocuk heykellerinde yansıtır. Robert Gligorov`un (1960, Kriva Palanca, Makedonya) bir `lightbox`ı izleyen sekiz modelden oluşan yerleştirmesi, sergi mekanının izleme/izlenme ritüelini tekrarlayan bir tür aldatmaca sunarken, Azade Köker`in (1949, Istanbul, Türkiye) mavi `giysisi` içinde bedeni değil boşluğu barındırır ve insan bedeninin kırılganlığına ve geçiciliğine gönderme yapar.

Pan Yue`nin (1968, Pekin, Çin) işinde, Mao`nun yüzünün yarısını gösteren bir portresi ile portrenin üstünde asılı olduğu şömineden çıkıp odaya karışan bir oyuncak tren bir araya gelir. Trenin bacasından tüten dumanlar ve şöminenin üstündeki masa saati, Çin`in geçmişi ve geleceği üstüne, resim ve fotoğrafın zamanla kurdukları farklı ilişkiler üzerinden düşündürür. Ramazan Bayrakoğlu (1966, Balıkesir, Türkiye) figüratif tuval resmini hem malzeme hem içerik açısında bozmaya yönelir; dijital baskı tekniği ve dikiş kullanarak ürettiği bu tuvalde, bir filmden koparılmışa benzer anlık bir görüntü yer alır. Pınar Yolaçan`ın (1981, Ankara, Türkiye) fotoğraf işinde, klasik portre resmiyle vesikalık fotoğraf arasında gidip gelen duruşu içindeki kadın, boynunda işkembeden bir `kolye` asılı halde kameraya poz verir.