Video ve fotoğraf kullandığı çalışmalarında Batılılaşma ve Modernleşme sürecinde Türk resminde inşa edilen modern kadın imgesine dair arkeolojik bir araştırma yapan Şimşek, yeni sergisinde 19. ve 20. yy'da bu kadın imgesinin kuruluş sürecinin arka planına odaklanarak bu sürece etki etmiş olabilecek sembol ve ikonların bir araştırmasına girişiyor.

Arkaik mitler, minyatürler, pin-up'lar, antik heykeller ve dini figürlerin de dahil olmuş olabileceği bir sürecin izini özenle sürüyor. Kadın imgeleri, kostümler, çıplaklık meselesi, kimlik ve farklı sosyal gruplardan kadınları temsil eden resimler ve ressamların hayatları Türkiye tarihi ve toplumsal yapının değişimine de bir ayna tutuyor. İmge, form, anlam ve zamanlararası bir geçişlilikle şekillenmiş bu çok katmanlı yapı, sanatçı tarafından ayrıştırılarak başka birleşme olasılıklarına dair yeni öneriler oluşturuyor.

Ahu Antmen Özlem Şimşek’in çalışmalarına dair şöyle diyor: “Şimşek bu sergisinde antik heykellerden ilk figürlü resimlere ve çıplaklara ve genel olarak Batı resminin belli başlı görsel kodlarını yansıtan temsillere yer vererek, Türkiye’de sanat tarihi birikiminin hangi kültürel zeminde kurulduğunu düşünmemizi istiyor.” Antmen ayrıca parodik alıntıdan (temellük, kendine mal etme) sözederek şöyle devam ediyor:

“Özlem Şimşek, ‘Epik Ayartma’ başlıklı ilk sergisinde olduğu gibi “Dramatik Persona” adlı ikinci sergisinde de işte bu tanıdık stratejiyi kullanıyor. Ama Şimşek’in konusu, az önce de değindiğim gibi, Batılı veya Batılı olmayan pek çok sanatçının ana kaynağı olan Batı Sanat Tarihi, yani büyük kanon değil, ‘kendi’ sanat tarihi. Şimşek, sanat alanında Cumhuriyet öncesi ilk adımları atan Osman Hamdi, Abdülmecid Efendi gibi Osmanlı modernlerinden İbrahim Çallı, Nazmi Ziya, Namık İsmail gibi erken Cumhuriyet dönemi sanatçılarının belleğimize kazınmış klasik kadın imgelerini gözlerimizin önünde bir tür tableau vivant gibi canlandırıyor.

Sanat tarihimizin bu belli başlı yapıtlarını kendi bedenini kullanarak, kendi kurguladığı ortamlar içinde yeniden üretiyor. Burada kılık değiştirme ve mekân kurgulama, bir metafor işlevi görüyor; Şimşek, yarattığı fotografik görüntülerin kurgu ve eğreti gerçekliğinde Osmanlı’dan Cumhuriyet’e uzanan süreçte kimlik inşa süreçlerinin sosyolojik ve psikolojik yansımalarına dikkat çekiyor. “