Taylan Ünal sergisinde bulunduğu yerden farklı olarak, sanatsal pratiği destekleyecek ait olunması gereken düzleme soyut bir geçişle, çözümleme-sonuç arasındaki zamanı bireysel filtreden geçirilmiş dış dünyadan gelen her türden bilgi-etki ve bunların benliği üzerinde yarattığı hissiyat bütünlüğünü, sanat dilimi oluştururken yüzeye aktarışını anlatıyor.

Resimlerde hayatın her evresinde ve bölgesinde farklı dozajlarda bulunan kaosun ve insan egosunu ortaya çıkararak merkez aldığı parasal sistemin özellikle 20. yy. başlarından günümüze artan ivmeyle hayata etki edişi, şiddetini kuvvetlendirişi, günlük yaşamın rutini halini gelişi anlatılıyor.

Sanatçı, birçok platformda kendini gösteren bu 'şiddet'i resimlerini oluştururken önemli bir etken ve olgu olarak belirtiyor.