“YENİ YAPITLAR, YENİ UFUKLAR” SERGİSİNİN TARİHSEL SÜRECİ
“Yeni Yapıtlar, Yeni Ufuklar” sergisi, Türk sanatında Batılı anlamda resim anlayışının belirdiği Batılılaşma sürecinden Givanian, Hoca Ali Rıza, Abdülmecid Efendi, Zonaro gibi isimlerle başlıyor. 1910-1914 yılları arasında Paris’e gönderilen bir grup sanatçının beraberinde getirdiği izlenimci sanat anlayışı, Feyhaman Duran, İbrahim Çallı ve Nazmi Ziya’nın eserleriyle sergileniyor.

Cumhuriyet’le birlikte yüzünü iyiden iyiye Avrupa’ya dönen Türkiye’ye, yurtdışından edindikleri yeni sanat biçimlerini getirerek, Müstakil Ressamlar ve Heykeltraşlar Birliği’ni kuran, farklı sanat anlayışlarının sentezini oluşturan Cevat Dereli, Mahmut Cüda, Hale Asaf gibi sanatçılarla sürüyor.

Kübik bir form ve sanat anlayışını savunan d Grubu’ndan Cemal Tollu, Zeki Faik İzer, Nurullah Berk, Zühtü Müridoğlu, Elif Naci ve Abidin Dino... Léopold Lévy’nin öğrencisi, toplumsal konulara duyarlı bir yaklaşım sergileyen Yeniler Grubu’ndan ise Nuri İyem, Ferruh Başağa...

1950 başlarında, 2. Dünya Savaşı’nın ardından yeniden Batı’ya açılan ve sanatın gündemindeki soyut sanat anlayışını eserlerinde görünür kılan Adnan Çoker, Ferruh Başağa, Zeki Faik İzer ve Abidin Elderoğlu gibi sanatçılar...

Soyut heykel sanatının doğmasında söz sahibi olan Kuzgun Acar, Paris Okulu sanatçılarından Nejad Melih Devrim, Fahrelnissa Zeid, Selim Turan, Hakkı Anlı ve Mübin Orhon...

1960’lı yıllarda soyut sanatın modernist eğilimine karşılık, toplumsal gerçekçi resim anlayışını figüratif dille sunan Neşet Günal, Nedim Günsür gibi, göç, gecekondulaşma, kent hayatı vb. sosyal konulara el atan ressamların yanı sıra, dönemin değişen sosyal atmosferine kişisel bir üslupla yaklaşıp, figüre yeni ve ironik bir kimlik kazandıran Cihat Burak, Adnan Varınca, Avni Arbaş, Orhan Peker; 1970’lerde geleneksel figürün karşısına, yenilikçi bir dille ironi, eleştiri ve varoluşsal kaygılar içeren yeni figüratif resmi yerleştiren Mehmet Güleryüz, Alaaddin Aksoy, Burhan Uygur, Metin Talayman, Utku Varlık, Komet, Nevhiz Tanyeli ve Neş’e Erdok...

Devlet Tatbiki Güzel Sanatlar Okulu’nun sanat ve tasarım fikrinin özümsendiği eğitim programını bugüne taşıyan, akademik geleneğin belirlediği konu ve biçim çeşitliliğini aşan bir yönelimle sanat üreten Ergin İnan, Balkan Naci İslimyeli, Hüsamettin Koçan, Ali İsmail Türemen...

Çağdaş sanatın uluslararası diliyle eşzamanlı bir anlam ve biçim sorununu gündeme getiren sanatçılar: Sarkis, Ayşe Erkmen, Osman Dinç, Gülsün Karamustafa, Tomur Atagök, Yusuf Taktak.

1980’li yıllarda görülmeye başlayan yeni-dışavurumculuk anlayışı doğrultusunda resim sanatında kimi zaman yeni beliren sosyal alışkanlıkları, kimi zaman da beden ve kimlik politikalarını eleştiren çalışmalara imza atan başta Bedri Baykam olmak üzere, İsmet Doğan, Kemal Önsoy, Arzu Başaran, Fatma Tülin ve Şenol Yorozlu...

Sanat eserinin malzemesi ve içeriğinde değişimlerin başladığı 1980’lerde soyut resim sanatını çağdaş bir dille yorumlayan Güngör Taner, Bubi gibi sanatçılar...

Sanatçıların salt estetik, kapalı bir dilin ötesine geçerek, sosyolojiye, felsefeye, popüler kültüre, sinemaya, teknolojiye yöneldiği, sanatın disiplinlerarası bir yönelim sergilediği 1990’larda, kronolojik akıştan çok eşzamanlı bir akış eşliğinde farklı üsluplarda, farklı sanatsal meseleleri sürdüren sanatçılar belirir. Enstalasyondan videoya uzanan araçlarla sosyo-ekonomik bağlamda politik bir sahnenin eleştirisine giren Kutluğ Ataman, Ayşe Erkmen, Gülsün Karamustafa, Erdağ Aksel, Hale Tenger, Aydan Mürtezaoğlu, Selim Birsel, Halil Altındere.

Sanat alanında her türlü ifade aracının kullanılabildiği, farklı coğrafyalar arasındaki ilişkilerin yepyeni yaklaşımlarla biçimlendiği 2000’li yıllarda ise Hussein Chalayan, Haluk Akakçe, Taner Ceylan ve Nezaket Ekici.