Tekere çomak sokmak!
Büyük bir yazarın mütevazı önerisi olarak Atinalı Timon. Cömertlik mi, müsriflik mi; bencillik mi, özgecilikli mi; özgürlük yanlılığı mı, sözde liberallik mi; devlet mi, insan mı; küfür mü, eleştiri mi; dostluk mu, boyun eğme mi; hınç mı, özgürlük çığlığı mı. Bütün bu anılan kavram ya da duyguların bir kısmı insanın eşit, özgür yaşamını işaret ediyorken diğer kısmı bir yanlış anlamayı dolayısıyla yanlış davranışı belirtiyor.

Atinalı Timon da göreceğimiz eylemler… davranışlar. Hem bir insan tekinin hem de kurumları yöneten insanların eylemleri, davranışları… Hangi amaçla donanırlarsa nasıl sonuçlar elde ederler? İnsanlığın orta malı para yani mülk hangi kişiye hangi kuruma neler yaptırır? İnsanlık onun pençesinde ne hallere girer?

Atinalı Timon halden hale giren insan ve onun eylemlerinin ürünüdür. Paranın açtığı dostluk kapıları, kurduğu dostluk sofraları, insanın kurgusu olan birtakım yönetim kurumlarının iktidar hesaplaşmaları, şaşaa, şatafat, ikbal günlerinin ardından ihanet, ikiyüzlülük, yıkım Atinalı Timon’un barındırdığı “insanlık durumları”dır.

Atinalı Timon’un tasvir ettiği “acıklı güldürü” de (sağolasın Oğuz Atay) sadece hazzın kucağına kendini bırakıp dünyayı unutan zihniyetin faaliyetini görmeyiz. Bir de gerçekler vardır: kafamızı çevirip bakmadığımız, ilgilenmediğimiz. Biri bize bunu hatırlatır. O, gerçeğin yalın temsilcisi olan felsefedir. Ve bugün gündelik algılarımızda yer bulduğu haliyle söylersek “felsefe yaptığı” için yüzümüzü dönmediğimiz o şey bir hayalet gibi peşimizi bırakmaz, kafasını sokar çomak niyetine yaşantılarımıza.

Sonunda kendini yok etmek pahasına bile olsa, dönmek için uğraşan “tekerlek” ile kökün lezzetiyle gönlünü doldurup, özü hatırlatmanın keyfiyle tekere dalan çomak.
Teker… Çomak… Sokmak….