Bana William Deyin; Shakespeare hayranı, istediği rollere bir türlü kavuşamamış bir oyuncunun(Oscar’ın) bir vodvil sonrası unutulduğu tiyatronun soyunma odasında; düş ve gerçek arasında, Shakespeare metinlerinden bölümler oynaması-yorumlaması üzerine kurulu… Geçmişte bir sirkte palyaçoluk yapan Oscar, “Palyaçolar güldürür, soytarılar doğruyu söyler” savından hareketle, ilerlemiş yaşına karşın-ve unutamadığı aşkı Lisa’nın da yaşantısına kattığı çağrışımlarla Shakespeare rollerini (ki özellikle soytarılarını) oynama tutkusu içinde, kendi kendine büyük ustadan kimi sahneleri canlandırmakta, ona sığınmaktadır bir bakıma.. Bu yalnız adamın dramı; yaşamda da, tiyatroda da istemediği rollerin oyuncusu olma durumudur. Oscar, acaba isteğine kavuşabilecek mi? Sorunun yanıtını, tek kişilik oyunlarıyla da (Yargı, Ölüm Uykudaydı, Özkıyım) tiyatroda uzun soluklu bir oyunculuk sergileyen Zafer Diper sunacak.

Bugünün metinleri başka metinlerle söyleşi içindedir, ‘Her metin bir alıntılar mozaiği gibi oluşur ve kendi içinde başka bir metnin eritilmesidir’ diyen, metinlerarası ilişkileri ilk kez tanımlayan Julia Kristeva’dan yola çıkarak “metinler arası ilişkilerde ana metin ile yararlanılan metin ilişkisini anlamak ve yorumlamak önemlidir” sonucuna varabiliriz.. Anlama-yorumlama-çözümleme eylemi yapıttan kendine dönerken zenginleşir. Bu da oyuncunun rolü değil, fondaki değişken metinlerin ortaya koyduğu öteki olma’nın algıladığı metne dönüşür. Yaşanmış olan düşsel olanı, düşsel olan yaşanmış olanı aydınlatır. Metinlerarası göndermeler anlamın ortaya çıktığı devingen bir alan oluşturur.

Oscar’ın ve tiyatronun Shakespeare gibi bir mirası olması izleyenleri de zenginleştirecektir.
İzledikten sonra artık ona “William..” diyebilirsiniz…