‘… televizyonda büyüklerim konuşurlarken, onlara dilimi çıkarmayacağıma, nanik yapmayacağıma, ister doğru ister yanlış, ister maval, ister kaval, ister martaval olsun, gerek sözle, gerek fiilen, gerek kaş ve göz ile, gerek el ile ve parmak ile, gerekse bilek işareti ile, hiçbir zaman ve hiçbir yerde bundan böyle temas etmeyeceğime ve bir imada bulunmayacağıma, onlara hiçbir zaman gülmeyeceğime, şayet gülenlere şahit olursam, onları en yakın emniyet makamlarına ihbar edeceğime, namusum ve şerefim üzerine yemin ederim!’
Bir Pişmaniye İstidası’ndan