Yönetmen: Zeki Ökten
Senarist: Umur Bugay
Görüntü Yönetmeni: Erdoğan Engin
Kurgucu: İsmail Kalkan, Demirhan Ersunar
Özgün Müzik: Özdemir Erdoğan, Cahit Berkay
Oyuncular: Kemal Sunal, Şener Şen, Ayşen Gruda, Erdal Özyağcılar, İhsan Yüce, Mürüvvet Sim
Yapımcı: Ertem Eğilmez
Yapım Şirketi: Arzu Film
Dünya Hakları: Arzu Film
Türkiye, 1977, Betacam, Renkli
90, Türkçe; İngilizce altyazılı

İstanbul'un eski usul mahalle yaşamı, bir çeşit "yarı açık komün"ü temsil eder: Yabancıların yolunun kolay kolay düşmediği; sakinlerinin çalışmak, alışveriş yapmak veya gezmek için şehrin daha kaotik, belirsizliklere daha açık merkezlerine gidip geldiği ama en nihayetinde kapalı devre bir hayatın sürdüğü sosyal birimler. Hızla dönüştürülen kentin içinde iyiden iyiye nostaljiye karışmaya başlayan mahalle kavramı, sunduğu cemaat anlayışıyla bireyi hem korur hem de kısıtlar: Bir tarafta (özlenen) sıcak komşuluk ilişkileri, diğer tarafta aynı sıcaklığın "bedel"i olarak "mahalle baskısı".

Zeki Ökten'in yönettiği Çöpçüler Kralı ve Reha Erdem'in Korkuyorum Annesi, "eski İstanbul mahallesi"nin en detaylı tasvirini sunmuş filmler arasındalar. Çöpçüler Kralı, 70'lerin sonlarına denk gelen bir yapım olarak, dönemin ruhu gereğince sosyal sorunları merkezine alıyor. Filmde varlığı en çok hissedilen konu başlıklarından biri, köyden kente göç. Kapıcılar, sokak satıcıları, temizlikçiler, devlete bağlı mesleklerin en alt sınıfını temsil eden işçilerden çöpçü… Onlar, kentin yeni sakinleri. "Efendiler", apartman dairelerinde oturuyor. Gerçi onlar da büyükşehir kültüründen fazlaca nasiplenmemiş görünüyor. Yine de, adeta aristokrat kibriyle, buyurganlıkta ileri gitmekten çekinmiyorlar. Devlet memuru olmaktan müthiş gurur duyan, ancak kişisel hayatında bir "ana kuzusu" olmaktan öteye gidemeyen zabıta memuru ise mahallenin yöneticisi gibi davranıyor. Mahalle içindeki aşk ilişkilerinin gidişatını belirleyen tek bir şey var: Kaygan bir zeminde her an değişmeye hazır haldeki sosyal statü.
Döneminin gerçekçi bir yansıması olan Çöpçüler Kralı'ndan farklı olarak Korkuyorum Anne, çekildiği tarihte (2004) yok olmaya yüz tutmuş olan mahalle kültürünün rengârenk, nostaljik bir tasvirini sunuyor. Görünüşte her şey yolunda; "korkmaya" gerek yok, zira gerek aile üyeleri, gerek komşular tam bir yardımlaşma içinde; hatta sosyal sınıflar önemsiz. Alttan alta ise, korumacılık adı altında, aile bağları üzerinden şekillenen ve sağlıklı bir komünün olmazsa olmazı olan bireyin oluşumuna ket vuran bir sosyal sistemin varlığı seziliyor. – Yeşim Tabak