ABD - 2012 - 105' - Renkli - DCP – İngilizce
“İyi bir oyuncu olmak çok isterim. Mutlu olmak isterim. Ama mutlu olmaya çalışmak neredeyse iyi bir oyuncu olmaya çalışmak kadar zor.” (Filmden)

Marilyn bir şarkısında “Hepimiz eninde sonunda cazibemizi kaybederiz.” der, fakat o hiç kaybetmedi.
MM’in kendine ait bir yaşam tarzı var. Norma Jean ve hatta etten kemikten Marilyn Monroe bile bir yere kadar buna katkıda bulunabiliyor. Aptal sarışını ikonlaştırırken karşınıza derin bir ruhun yürek burkucu hikâyesi çıkıyor. Bu belgeselin yapmaya çalıştığı gibi onu insanlaştırmayı deneyince, çok daha ikonik bir ikon çıkıyor karşımıza. Garbus, belgeselini Monroe’nun ortaya yeni çıkan kişisel mektuplarına ve günlüklerine dayandırıyor. Filmde bunlar Monroe’nun kendi sesi ve günümüz Hollywood yıldızlarının seslendirmeleriyle sunuluyor. Kendi deyimiyle hiçbir zaman Marilyn hastası olmayan Garbus, belgeleri okuyunca Hollywood’da çalışan bir kadın olarak Marilyn’in deneyimiyle bu denli bir bağ kurabilmesine şaşırmış. Yani bu film sadece bir ikon incelemesi ya da hassas bir ruhun anlaşılması ile ilgili değil, Hollywood’da çalışan bir kadının yaşamıyla ilgili. “Onun kadınlığın en kalıcı ikonu olması kazayla olmadı.” diyor Garbus ve şöyle tamamlıyor cümlesini “Onu bir insan olarak gördüğümüz müddetçe bence her şey harika.”