"...yeni bir besteye başladığı zaman dalgınlaşır, çok az konuşur, gözleri daha kısık bakar ve parmaklarıyla vezinli ritm hareketleri yapardı. Bitirdiği da zaman karşılaştığı ilk dostuna heyecanla; “…yeni bir hicazkâr yaptım bak dinle..” der ve bütün rûhuyla şarkısını çalıp söylemeye koyulur. Bitirince de bir çocuğun saf ve temiz, samîmi edâsıyla sorar; Nasıl?...
O istese besteler, ağır semâiler, yürük semâiler de yapardı. Ama kendisinden önceki büyük bestekârların kuru taklitçisi olmak yerine, kendine has şarkılar besteleyerek Selâhaddin Pınar olmayı tercîh etti…"
(Mes’ud Cemil’in Selâhaddin Pınar’ın ölümünün ardından İstanbul Radyosu’nda yaptığı konuşmasından, 7 Şubat 1960)