Hidro-Salon, Avrupa Aydınlanması’nın öz-öğrenimli kadınlarının tertip ve iştirak ettiği edebî ve müzikal salonlara, gestasyonelliğin akışkan mantığı aracılığıyla, su sızdıran yeni bir hâl verme denemesidir ve insan-merkezli etiko-onto-epistemolojinin sularını bulandırma arayışındadır. Eylemliliğe karşı durağanlık olarak okunan kültür-doğa karşıtlığının su götürmezliğini sorgulayan Hidro-Salon, merkeze bedenlerin ana maddesi olan, bedenleri sonsuz bir döngüyle birbirine bağlayan ve kendisini kısmen eriterek bedenleri yaşama getiren suyu ve sudan bedenler “ile” ve “aracılığıyla” yaşayan sudan bir beden olmanın etik yansımalarını koyar. Sulu bedenleşmeyi diğer insanlar ve —bizimle sürekli, karşılıklı ama asimetrik sıvı alışverişinde bulunan— insandan-öte bedenlerle radikal bir yakınlık kurma pınarı olarak ele alan Hidro-Salon, “su ile düşünmek” pratiğinin Antroposen’in fallus-merkezli, çölleşmiş mantığında yüzeye yayılan yeis, yabancılaşma ve yıkım hislerini sele katıp götürmesi ile yüreklere su serpen imgesel bir okyanusta yüzmek dileğindedir.

Hidro-Salon sırasında dalgalar hâlinde kıyıya vuracak, melezleştirilmiş şiirsel, edebî ve teorik pasajlardan oluşan sunum-performanslar ve yeni sözler yazılmış Barok bir aryanın sıvı telaffuzundan oluşan ses performansları; performansların ses frekanslarını emdiği ve hatırladığı varsayılan “okunmuş su" tadımları; su tarafından bölünmüş, su ile çevreli ve yakında su altında kalacak bir şehrin damıtılmış tarihi olarak Boğaz suyundan yapılmış buz ve buzlu dondurma sunumları olacaktır.