Takırtılı hatırasıyla gezen bir insan-kız, göz bebekleri oynamayan doktorlarla karşılaşır. O an yer yarılsın içine gireyim der, yerin altındaki dünyada acaba ne var? insanlığın yarısı orada. Paha biçilmez bir kalabalık bitkisel ritimden hızlı akıyor. Akıntının tersine tırmanmaya çalışıyor.

Terkol sergisinde, NON binasının üç katlı yapısını hikayesinin üç katmanına dönüştürüyor: geceden gündüze zorunlu geçiş gibi; dünyaya gömülü halimiz; toprağın altı, üstünde gezinen kalabalıklar ve ışık tayflı sis bulutları.

Sanatçı sergisinde canlıyı türlü türlü tepkilere sürükleyen akıntıya kapılmış kalabalıklar, dev bir toprak tabakasını oluşturuyor. Terkol’a göre toprağın katmanlarındaki akıntı, ele gelemeyen gömülmüş, girişimci, üreten ve boşaltan bir organizmayı andırıyor.

Üretiminde birçok farklı medyayı ve malzemeyi kullanan sanatçı Akıntının Tersine Tırmanmaya Çalışıyorlardı‘da hikayesini bu kez video, desen ve kumaş üzerine dikiş-çizim teknikleri ile anlatıyor.

Sergide yer alan bazı işlerin isimlerinden çıkan hikaye. Görsel: “İki”, kumaş üzerine dikiş, 95×96 cm, 2009