Doğukan Çiğdem; Taş, Hayvan, İnsan sergisinde varlığa dair imgelemini uygarlığın çeşitli katmanlarına uğrayarak biçimlendiriyor. Sergideki resimler ve nesneler ilk bakışta Eski Mısır resimlerini ve sanatını çağrıştırmaktadır. Yumuşak toprak renklerinin hakim olduğu eserlerde form çizgileri, konturlar ve figürler belirgin, dışavurumcu bir sertlikle şekillenmektedir. Gözler profilden yüzlerin önünden çizilmiştir. Ancak arkaik gelenekte figürün etrafındaki alanın temizlenmesinin aksine Çiğdem’in resimlerinde bütün unsurlar aynı netlikte evrende yerini almaktadır. Figürlerin karikatürize edilmiş kaygılı ifadeleri, kimi zaman abartılı iyimserlikleri ile başa baş gitmektedir. Nesne ve resimlerde medeniyete dair çeşitli sembollerin varlığı, kutsallığa veya toteme vurgunun aksine çeşitli var olma biçimlerine işarettir. Taş, Hayvan, İnsan sergisinde hiyerarşik kültürel düşünceyi toprak düzeyinde ve evrenin sonsuz boşluğunda eşitleyen Çiğdem, betonun soğuk renklerini işin içine katarak uygarlığa eleştirel bir mesafe ile yaklaşmaktadır.