Goethe-Institut Istanbul ve DEPO işbirliğiyle

LEARNING TO WALK. OVER AGAIN… (YÜRÜMEYİ ÖĞRENMEK, YENİDEN…) “Learning to Walk, Over Again…”, Suriye sınırındaki Türk mülteci kamplarında yaşayan farklı etnik gruplardan mülteciler için yürütülen Kültürel Destek Programı (Cultural Relief Program) kapsamında çekilen bir dizi fotoğraftan oluşuyor.

‘Travma Terapisi’ yaklaşımıyla gerçekleştirilen çalışma atölyeleri ve faaliyetleri içeren program çerçevesinde, sahne sanatları ve sosyal sanatlar bir araç olarak kullanılarak travma terapisinin hayata geçirilmesi amaçlanıyor. Gerçekleştirilen etkinliklerin arasında Mardin’deki mülteci çocuklar için “Tahta Bacak Atölyesi”, Nusaybin Mülteci Kampı’nda yürütülen “Eğitmenlerin Eğitimi”, “Searching Traces -İzlerin Peşinde: Dans Atölyesi” ve Mardin şehri ile Nusaybin Mülteci Kampı’nda yapılan “Müzik Terapisi” projeleri yer alıyor.

Çalışmadaki fotoğraflar, mülteci gençlerin, sosyal ve sahne sanatları uygulamaları sırasında yaşadıkları anları yansıtmayı amaçlıyor. Ve bu amacı, fotoğraf izleyicisi ile mülteci gençler arasında sözlere dökülmeyen bir diyaloğu teşvik ederek gerçekleştirmeyi hedefliyor. Bu görsel dili kullanarak, mülteci gençlerin farklı sanatsal aktiviteleri icra ederkenki çoşkularını ve başarılı olmak için gösterdikleri motivasyonu, izleyicilere anlatmaya çalışan bir fotoğraf seçkisi. Bu coşku ve motivasyon duygusu, yalnızca sanatsal faaliyetlerde değil, hangi konu ya da alanda olursa olsun, bu gençlerin savaş nedeniyle parçalanmış yaşamlarını, yaşadıkları travmaları ve savaştan kaçarak geride bıraktıkları hayatı bir süreliğine de olsa unutma imkanı veriyor.

Fotoğraf çekerken hiç bir zaman yola bir sanat eseri yaratma düşüncesiyle çıkmıyorum. Her daim, içinde insaniyet barındıran anları ve kısa zaman dilimlerini farkedip görebilmeye ve bu anları kayda almaya çalışıyorum. Sezgilerime ve duyularıma güveniyorum, çünkü inanıyorum ki, insaniyet içeren bir anı farkedebilmek için öncelikle fotoğrafçının kendisinin insaniyet bilincinde olması gerekir.

Mülteci çocuklar ve gençler ile birlikte geçirdiğim zaman boyunca yoğunlaştığım en önemli nokta kendi duyularım ve ruh halimdi. Hangi fotoğraf ekipmanını kullanmam gerektiği ya da teknik konular ikinci plandaydı. Bu insanlarla kurduğum bağ derinleştikçe, onlarla geliştirmeye çalıştığım diyaloğun da derinleşeceğini düşünüyordum. Karşılıklı olan bu iletişimin, belki fotoğraf tekniği ya da sanatsal olarak değil, ama anlam ve duygu olarak daha derin, daha güçlü ve daha başarılı fotoğrafların ortaya çıkmasını sağladığına inanıyorum. Bu kardeşlerimizle geçirilen zaman sona erince, ruhunu teslim eden anların, bu fotoğraflar ile can bulmasını ümit ederim, yeni baştan…

Enis Yücel