Fatih, daha çok ekspresyon kapsamında biçimlenen görsellik olgusunu, bütün resimlerini ortak kılacak bir üslup sorunu olarak öne çıkarıyor ve izleyicinin bilinçaltı dünyasıyla iletişim kuracak düzeylerde tasarlamıyor. Oysa temelde böyle bir tasarımın varlığı kuşku görmekte.

Doğaçlama bir resim tekniği söz konusu daha çok. Fatih, içgüdüsel etkenlerin ışığı altında, resminin başlama ve bitme aşamalarını, bir doğaçlama sürecinin sınırları içinde, herhangi bir yan etkene gerek duymadan, içinden geldiği gibi saptamak ister. Alışkanlık, kendiliğindelik, onun resmini belirleyen temel öğeler olarak öne çıkar.

Simgeler, figürle bağlantı kuran alegorik motifler, nesne görüntüler, çağırımsal zincirlerle birbirine bağlanarak kompozisyonun örgütsel düzenini oluşturuyor, ayrıca her motif, kimi yan örgenlerle pekiştirilerek bir kurgulama estetiğine doğru yönlendiriliyor.