Son yıllarda değişen şehirleşme anlayışı farklı yaşam biçimlerini beraberinde getirmektedir. Yaşanmışlığı olan yerleşim alanlarının dönüştürülerek gökdelenlere ve rezidanslara evrilmesiyle birbirleriyle sosyalleşmekten uzaklaşan insanlar, mahalle kültürünün ve sıcaklığının yok olmasına sebep olmaktadır. Mahallelerin birer binaya sıkıştırılması ile güven ve samimiyetin giderek azalması, evlere giren mecburi yalıtılmışlık, izole hayatlara yol açmaktadır.

‘’Muhit’’ sergisinde gördüğümüz, farklı pencerelerden birbirlerini izleyen karakterler kentsel dönüşüm ile yer değişiminin bireylere yaşattığı tedirginliği görünür kılıyor. Gökçe İrten’in farklı zamanlarda topladığı, hikayesi olan çerçeveleri metafor olarak kullandığı sergide her bir çerçeve, insanların pencerelerinden dışarı baktığı evlerini ve anılarını temsil ediyor.

Sanatçının işlerinde, birbirinden farklı hayatların yaşandığı evlerle karşı karşıya gelen, sıkışmış beton yapıların içerisinden izleyiciye bakan insanları görüyoruz. Sergi git gide azalan insan ilişkilerine odaklanırken, hızla değişen yaşam alanlarının verdiği yalnızlık hissini irdeliyor.