Ne zaman Bubi nin resmini düşünsem, Beus'ün "şase çıktı, resim öldü" sözünü anımsarım. Bubi için resim neredeyse seyir nesnesi olmamalıdır; satılmamalı bir duvarda asılmayı da düşündürtmemelidir. Değil mi ki, o sanatçının kişisel bir uğraşı, özel bir yaşama biçimidir. Araya başka bir şey girmemelidir. Şimdiye değin bildiğimiz bütün resimler, tüketim toplumunun bir buluşu olmaktan öteye gitmemiştir. Eski ve yeni tüm akımlar için geçerlidir bu. Bütün bunlardan ister istemez şuraya geliyoruz: Olmayan bir resmi arıyor Bubi. Bunun da yolu tektir, bildiğimiz bütün resimlerin üstüne kusmak. Bubi'nin resimlerinde kendini zorlamadan ele veriyor bu tutum. Açıkça görülüyor.Bubi Matisse gibi, halk benim resmimden keyif alsın, şenlensin demiyor, bakmasınlar onlara, onları yere indirsinler, diyor. Resimleri çarpsın, yıksın, yıkma parçalama sevinci versin istiyor. Bubi'nin resmi en başından bir protestodur, dahası neredeyse protesto bir ilkedir onda. Bir yaşama biçimidir, giderek, bu yüzden onun resimleri, mutluluk sevinç vermez. Başlangıçtaki kimi resimleri, sonra da, kağıtla oynaması, kağıda dikişler atması ve de kolajlara yumulması dışında, gülmez onun resimleri; somurtur. Tedirginlik verir daha çok. Tüketici topluma karşı ayaklanmıştır kısacası. Toplum, çünkü, birey olma hakkı tanımamıştır ona.

Bundandır ki, giderek, tuvali görmemeye, onu yadsımaya başlayacaktır Bubi. Resim artık bezle tutkalla olup bitmelidir.Böylece,resim,tuvalden taşarak,zanaatın bir parçası olmakla kalmamış, toplu işçilik isteyen bir uğraş haline gelmiştir. Bezler, ipler,urganlar,sanatçının fırçası yerine geçmiştir. "Resmetmeye" karşı adeta bir hınç oluşturmuştur Bubi, resmi tekmelemeye kadar açılmıştır.

Protestosunu günden güne sivrilterek
Geçtiği köprüleri bir bir yakarak
Dört bir yanını "kafeslerle" çevirip, dünyaya oradan bakarak.
Nereye kadar?
Sonuna kadar, elbette.