Patrizia Bach'ın İstanbul'daki ilk kişisel sergisi Arşiv İşleri son on yıldaki üretimine dair kapsamlı bir çerçeve çiziyor. Deseni esas medyumu olarak tanımlayan sanatçı, arşivleme, toplama ve yeniden düzenleme konuları üzerine çalışıyor ve şehre belleği ve tarihi depolayan bir saha olarak yaklaşıyor. Bach son on yılda ayrıntılı araştırma süreçleri içeren uzun süreli projelere odaklanıyor ve bu projeler mekâna yayılan, mimariyle etkileşime geçen desen yerleştirmeleriyle sonuçlanıyor.

Walter Benjamin'in düşünce-imgeleri ve yazıları Bach'ın son yıllardaki üretimini kuvvetli bir şekilde etkiledi. Sanatçının bu malzemeyle ilk karşılaşması 2012 yılında Berlin'deki Walter Benjamin Arşivi'nde oldu. O zamandan beri Benjamin'in imgeleri ve düşünceleri Bach'ın üretimine eşlik ediyor. Bu fikirler onu, Benjamin'in kendi zamanında 19. yüzyıl Fransa'sının tarihini yeniden yazmayı denediği Paris'e götürdü. Daha sonra Benjamin'i Moskova'ya kadar takip etti ve Moskova Günlüğü'ndeki adımlarının izini sürdü. Son olarak da Benjamin'in Tarih Kavramı Üzerine'deki notlarıyla İstanbul'a geldi.

Walter Benjamin'in tarihin tüm var olan şeylerde ve imgelerde içkin olduğuna ve bunların her zaman "ezilen bir geçmiş adına sürdürülen kavga" kapsamında okunması gerektiğine olan inancı, sanatçının tarihle kişisel ilişkisini değiştirmekle kalmadı, aynı zamanda işleri üzerinde de etkili oldu. Bu yaklaşım geriye dönük bir şekilde, sanatçının amatör fotoğraflarla ve amatör fotoğraflar üzerine yürüttüğü uzun süreli projesi TOMIKO Arşivi'ni de dönüştürdü. Bu bağlamda, Bach'ın pratiğinde, arşivden Benjamin'e ve Benjamin'den arşive tam bir döngünün var olduğu söylenebilir.

Arşiv İşleri sanatçının üç projesini, "Pasajlar-İşi"ni, "TOMIKO Arşivi"ni ve "Her Anıyla Alıntılanan Geçmiş"i biraraya getiriyor. 400'ü aşkın desenden oluşan yerleştirmeye projenin araştırma sürecinden malzemeler; fotoğraflar, eskiz defterleri, haritalar, sanatçı kitapları eşlik ediyor ve izleyiciye sanatçının yolculuğuna ve sürecine dair bir pencere sunuyor.