Sergide yer alan, ilk bakışta hiper-gerçekçi sanılabilecek figürler, aslında görünümleriyle çelişecek bir biçimde soyutlamacı anlayışın bir ürünü. Demirtaş’ın resimlerinin temel noktalarından biri, mekânla kurduğu ilişki. “Yolculuk” serisinde mekân, bedeni sınırlayan bir öğe ve bu açıdan bakıldığında tuvalin kendisi de alışık olduğumuz gibi, resim için bir medium değil ama resmi tamamlayan, onunla bütünleşen bir öğe. Figürlerin tuvale yaslanıyor olması (kimi zaman alt sınırdan, kimi zaman yan sınırdan) onların da tuvalin mekânından dışarı taşmalarına, mekân aramalarına neden oluyor. Tuvalle bütünleşerek dışarı taşma, farklı bir mekân arama yolunda olan figürler, kendi iç dünyalarına bir yolculuk yapar gibiler.

Soyutlamayla varılan sonsuzluk duygusu ve bu duygunun yarattığı alışık olmadığımız zaman ve mekân algısı, Sinan Demirtaş’ın resimlerinin tamamında kendini gösteriyor. “Yolculuk” sergisinde figür görsek de, Demirtaş’ın kullandığı yöntem değişmiyor. Sergide yer alan resimlerin, Demirtaş’ın 2005 yılında gerçekleştirdiği “Ayak” serisi ile başlaması da bunun açık bir göstergesi.