Sergi oluşum süreci içerisinde sürekli olarak karşıma çıkan “öteki” kavramı, beni ister istemez anlamın “ikircikli yapısı”nda konumlandırdı. Burada kastedilen “ikirciklik”,genel anlamlandırmaların dışında, tüm “ötekilerin” zamana bağlı olan kendi değişen anlamlandırmalarının da varlığını sezdirmektir. Her an, geçmişin bir parçası ve gelen dönemin habercisidir. İzleyeni, bitmiş, gitmiş, gerçek ya da kurgusal anlardan bugüne, tarihsel bir ağ ile sararak onlara kendilerini gösteriyorum.Bir dipnot ya da bir çerçeve gösteren durumunda olurken, gösterilen izleyicinin zihninde beliriveriyor kendince. İşte bu kendiliğinden belirme yorumun kendisini sunuyor ötekine,yani kendi yapmış olduğum defteri öteki karalıyor. Ve böylece önsöz hep ötekine ait oluyor.

Çalışmalarımdaki kavram arayışı beni her seferinde yeni bir yol güzergahına taşırken, sürecin oluşturduğu biçim bu güzergahlarda beliriyor. Kullanmış olduğum görsel öğeler kendi dönüşümlerini farklı kavram çağrışımları ile şekillendiriyor. Dilsel unsurların çalışmalar üzerindeki yeri ise bireyin anlam yaratma yetisi ile ilgilidir. Gösterge olarak yer alan bu unsurlar alıcıya (izleyiciye) politik, kültürel, toplumsal ya da bireysel söylemlerle(-söylem ile kastedilen sanatçının kendi görsel öğelerini kullanarak oluşturduğu dil) ulaşıyor. Burada belirtmek istediğim, çalışmaların bir şey söylemesinden öte kullanılan malzemenin “gösteren” konumundan, alıcının algısındaki gösterilene (anlama) odaklanmasıdır. Sonuçta kişi kendi düşünüm yeteneği ile sınırlıdır. Benim sunmuş olduğum çalışmalar, `gösteren` niteliği ile `gösterilen` bolluğuna yol alırken, alıcının fikir ve duygu düzlemini etkilediği çizgi üzerinde yer alır.