Volkan Aslan'ın 14. İstanbul Bienali paralelinde düzenlenecek kişisel sergisi Mükemmel Bir Gün (The Perfect Day), 1 Eylül'de Pi Artworks İstanbul'da açılıyor. 2013 yılında ürettiği bir neon yerleştirmesi, 13. İstanbul Bienali kapsamında Galata Özel Rum İlköğretim Okulu'nda sergilenen sanatçı bu sergisinde, galeri sınırları içinde özerk bir mekan yaratıyor.

Volkan Aslan, Pi Artworks İstanbul'daki yeni sergisi için, galeriyi hakimiyeti altına alan ve adeta mekan içinde mekan yaratan sürpriz bir enstalasyon kurguluyor. Burada, günlük hayatta sık sık karşımıza çıkan, çoğu zaman dikkatimizi dahi çekmeyen olağan nesneleri ve aletleri dönüştüren, onlara farklı fonksiyonlar kazandıran sanatçı; galeri mekanına dair genelgeçer algıları yerle bir ederek beklentileri de boşa çıkarıyor. Galeriye adım attığı andan itibaren bu bütünsel yerleştirmenin etkisi altına giren ziyaretçi, ironik bir yaklaşım ve şaşırtıcı görselliğin yanı sıra doğrudan göndermede bulunmayan sahnelerle baş başa kalacak. Herhangi Bir Gün (yerleştirme, Arter, 2010), her biri ismini haftanın günlerinden alan yedi bölüm halinde kurgulanmış Hatırlamayı Unutma (kişisel sergi, Arter, 2013) ve Hiç Yaşanmamış Bir Gün'den (kişisel sergi, Pi Artworks Londra, 2014) sonra Aslan, yeni sergisine Mükemmel Bir Gün ismini veriyor. Bu başlıkların hiçbiri bugünü ya da belirli bir zaman dilimini esas almıyor. Zamanla ilgili, herkes için ortak bir referansı olan gün kavramına duygusal anlamlar yüklemiyor. Bazı tarihler, belirli günler herkes için farklı bir şey ifade edebilir. Kiminin en sıradan günü, bir diğeri için 'mükemmel bir gün' olabilir. Sanatçının burada mükemmel olarak nitelendirdiği ise, heyecanla, yeni bir işe başlamaya hazırlanılan gün. Bu yüzden sergi, bir tür başlangıcı yansıtıyor. Yerleştirmenin tüm unsurları da, henüz tamamlanmamış, hazırlık veya yapım aşamasında izlenimi vermek üzere kurgulanmış.

Kullandığı alçı, neon gibi malzemeleri en yalın halleriyle ele alıyor Aslan. Şaşalı bir anlatımdan, anında kendini ele veren formlardan ve direkt sözlerden kaçınıyor. Neonları birer çizgi gibi kullanarak, yerleştirmesinde desenin en sade haline iniyor. Bu çizgileri, anlaşılır bir forma ya da yazılı ifadeye dönüştürme amacı gütmüyor. Burada kavramsalla soyut arasında gezinen bir dil kullanıyor. Yerleştirmeyi oluşturan malzemeler, ham hallerine yakın bir noktada duruyorlar; fakat yine de sanatçının yarattığı kurgu içerisinde var oluyorlar.

Sonuç olarak Mükemmel Bir Gün, kurumsal eleştirilerin ya da bireysel hafıza ve öznel hesaplaşmaların yaratacağı sınırlar içerisine hapsolmayan, izleyicinin de sanatçının kendisinin de yakasına yapışmayan bir sergi olarak nitelendirilebilir.