“Deniz aşırı yollardan gelen “sınır tanımayan göçebeler” uygar bir kıtanın ortasında bulurlar kendilerini. Her birinin ardında bıraktığı bir yer ve varmayı istediği başka bir yer vardır. Bulundukları yerse bir yerden bir yere geçiş yaparken zorunlu olarak beklemek durumunda oldukları geçici bir mekândır. Nerede olduklarını tam anlamıyla bilmedikleri gibi ne kadar bekleyeceklerini de bilmezler. Ama beklemekten başka yapacak bir şeyleri yoktur. Yersiz-yurtsuz bu doğu insanları mutlu ve özgür olacakları topraklara ve uygarlıklara kavuşmak, orada kabul görmek isterler. Hiç bir yere ait olmayan ve hep “öteki” olduklarının ayrıcalığını yaşayan grup, beklerken, şarkı söylemek, dans etmek, rolden role girebilecek yetenekte olduklarını temsil ederek kabul görmek isterler.”