“Onu bulmalıyız yoksa güne başlayamayız.” diye haykırdı Kare, onun haykırışıyla başladı gerçekliğin oyunlaşmış hali. Mutluluğun kişinin göz hizasında olduğunu henüz bilmeyen Üçgen ile aramaya koyuldular, tembelliğin yusyuvarlak ettiği Daire’yi. Yamuk’un gelişi bağrışmalarına karıştı.

Güzel bir güne şarkı ve dans ile başladılar. Fakat Üçgen’in kendine olan aşırı sevgisi, Kare’nin sınırlarının oluşu, Daire’nin tembelliğinin keşmekeşinde kayboluverdi Yamuk’un farklılıkla ilgili arzusu. Ta ki, bir yenilik olarak beliren spor çalışmaları başlayana dek, ancak bu yenilik uzun soluklu olamadı. Spor çalışması nihayete eremeden, illüzyon gösterisi boy gösterdi sahnede, fakat bu karakterlerimiz arasında yaşanacak olan ayrılığın en keskin dışavurumuydu. Yamuk, bir biçimde ayna tuttu arkadaşlarına. Hatasını anlayan Üçgen ve Kare, Yamuk’tan özür diledi, bu durum hepsini çok mutlu etti, birisi dışında. Daire, hâlâ tembel bir biçimde uyumaktaydı. Salondaki arkadaşlarının da yardımıyla Daire’ye küçük bir oyun oynadılar ve hatasını görmesini sağladılar. Bu sayede Daire tembelliğinden kurtuldu. Sonunda birbirlerine üstünlük kurmaya çalışmanın, yarışmanın, tartışmanın bir önemi olmadığını anlayıp kendileriyle barıştılar.

Kalıplara girmenin, şekilci davranmanın kimseye fayda sağlamadığını, farklılık ve çeşitliliğin yaşamı güzelleştirdiğini anlamamız dileğiyle. Ve perde…