Kemal gözlerini açtığında bir tabure üstünde öylece oturuyordu. Neden oturuyor, ne zamandan beri oturuyor, ne olacak da kalkacak bilmiyordu. O an ki gerçeklikte yapması gereken oturmaktı Kemal de oturuyordu. Başı yoktu. Eyleme ortasından başlamıştı. Tıpkı rüya gibi. Kemal öylece oturmaya devam ederken Karnabahar gelip altından taburesini yok etti. Doğal olarak Kemal yere düştü. İşte bundan sonrasını biliyordu Kemal. Olayın nasıl başladığını, kimin yaptığını ve ne yapacağını çok iyi biliyordu.

Sizin de başınızda Karnabahar gibi bir bela yok mu? Bazen “ulan şimdi bu benim başıma niye geldi” demiyor musunuz hiç? “Tamam, artık düzene girdim, planladığım gibi bir hayat hazırladım kendime, hah şimdi yaşayabilirim” derken pat saçma bir olay gelmiyor mu başınıza? Açın gözünü şöyle bir bakın. Buralarda bizleri izleyen birileri olabilir. Belki de tek kişidir. Karnabahar’ dır o da.

Bu, tiyatro oyunun içine sıkışıp kalmış asayişsiz bir Kemal’in hikayesidir.