’Ben bir şey yapmadım, yapamadım. Durdum. İçimdeki boşluk taştı, tutmadım, bıraktım taşsın. Bıraktım getsin gönlünün istediğince… Taştı, taştı, taştı… Yer sarsıldı. Duydum. Duydu herkes. Bütün köy nasıl küçüldüyse öyle bi anda büyüdü. Her şey büyüdü. Bi sen böyle kaldın. Birlikte, avcumuzda tuttuk seni. İkimiz öyle baktık sana. Sanki az evvel hiçbir şey olmamış gibi. Sanki bi masalın içindeymişik gibi. Bir var, bir yokmuşuk gibi…’’

Adına Nihan demişler ama kimse kim olduğunu bilmiyor. Sarıkız’ın yanağına bıraktığı doğum izi yüzünden köyde kimse çevirip de yüzün bakmıyor. Tek dostu Keçi. Keçi’yle bir dağlara gidiyor Nihan, ağaçlara, zeytinlere bakıyor. Taşını oralara sürüyor. Sonra bir bakıyor ki karşısında daha önce böylesini görmediği bir yabancı… Zerda. Zerda’nın köye gelişiyle taşlar tek tek yuvarlanmaya başlıyor. Nihan’ın çocukluğundan beri içinde büyüyüp duran taş da dahil.