Yok olmak üzere olan ve kendilerine miras kalmış bir tiyatro nedeniyle tekrar bir araya gelen beş kadın o güne dek sadece seyirci koltuklarında oturdukları salon onlara miras kalırsa ne yaparlar? Henüz AVM ya da otoparka dönüşmemiş olan tiyatroyu kaderine mi terk etmeli yoksa ışıkları yeniden açılana kadar çabalamalı mı? Çabalamaya karar verseler de imkansızlıkları aşacak güce ve yan yana durma cesaretine sahipler mi? Bu süreçte tiyatronun koridorlarında gezinen beş kadın yan yana durmanın yolunu ararken mekanın hafızası ile de yüzleşmeye başlarlar. Onlar mekanla ilişki kurmaya başladıkça, tiyatro geçmişi ve gizli kalmış köşeleriyle onlara cevap verir. Kimi zaman anlam veremedikleri seslere, bazen tiyatroda buldukları bir kitabın sayfalarına, kimi zamansa bir müzikalin nakaratına dönüşürler.

Tüm zorlukların içinde hayata mizahla bakmaktan vazgeçmeyen beş kadının güçlerini keşfetme yolculuklarına odaklanan oyun komedi türünün özelliklerinden yararlanıyor.

“Yıllar boyunca gözümüzün önündeki bir şeylerin çöküşünü, paslanmasını, çürümesini izleriz ama dikkatimizi çekmez bile. Tam parçalara ayrılmak üzereyken son anda herkes fark ediverir. Acil durum ilan edilir ‘Burayı kurtarmalıyız’ diye.”