Çok acıklı değil, ama biraz buruk bir hikâye bu.

Bisiklete binmemiş, sokakta top oynamamış, çamura bulanmamış, hiç uçurtma uçurmamış çok küçük yaşta takım elbiseye bürünmüş bir çocuğun hikâyesi.

Büyümüş, büyürken zamanın farkında olmamış, olsa da hep (bir) "başkası" tarafından yönetilmiş/harcanmış onun zamanı. Sesini çıkarmak istediğinde sesi bastırılmış, oyunlara karışmak istediğinde azarlanmış, kitap okumak ve hayal kurmak yasaklanmış ona.

Zaman az gitmiş uz gitmiş dere tepe düz gitmiş o çocuk büyümüş kocaman olmuş. Ama hep o "başkasının" ona giydirdiği giysinin içinde hapis kalmış ruhu. Kendini kendi kendine mahkûm etmiş de ne yaşayacak gücü ne ölecek cesareti bulamamış. Hayatta hiç bir şeyi kendi iradesi ile yapamamış başladığı ve bitirdiği tek şey olan intihar mektubu sol göğsünün üstündeki cebinde dururken.

Kapı çalmış.