“İçeride edindiğim en büyük meziyet acıya mukavemet olmuştu, acımıyordu. Sadece gözüme akan kendi kanımı görüyor, babamın yumruklarının yüzümde şaplayışını duyuyordum. Yorulana kadar dövdü beni ve çıkıp gitti odadan. Annemi de sürükleyerek yanında götürmeyi ihmal etmedi tabi. Bir daha konuşmadık babamla. Sanırım korkmuştu benden. Ne garip, insanın birini öldüresiye döverken umduğu tepkiyi alamaz ise karşısındakinden korktuğunu ilk o zaman fark ettim. O günden sonra ilişmedi bana…”

Ersan Katırcıoğlu, yeni bir oyun yazarı…

"Yalnızlık Konuşur Bazen", yazarın ilk oyunu…

Politik çalkantıların kurbanı olduktan sonra, bilinçli olarak yalnızlığı seçmiş bir kişinin, bir gün  yalnızlığının dile gelmesi ve onunla tartışmaya başlamasıyla yüzleştiği yepyeni soruların öyküsü…

Yalnızlığı kişinin kendisi midir yoksa? Eğer öyle ise her yalnızlıktan yakındığımızda aslında kendimizden mi yakınıyoruzdur?

Kişinin geçmişinin, hem suçlusu, hem yargıcı olması ne tür bir hesaplaşmanın başlangıcıdır ve bu yüzleşme nerelere varabilir?

Bunlarla yüzleşir oyun kişisi / oyun boyunca; ya da daha doğru bir deyişle, hayatı boyunca.

“Evet zordur. O şenliğe bir kez bile katılmadan uzaktan seyretmek zor olmuştur hep. İnsanlar bilmezler, o hayranlıkla baktıkları yazarların çoğunun oyuna katılamadığı için yazdığını. Yalnızca bunca güzel şeyi yazıp bir araya getiren insana hayran olurlar. Nasıl yazıyor bunca şeyi, nasıl düşünüyor derler. Yaşayamadığı için yazdığını akıllarına bile getiremezler, çünkü onlar yaşamın yaşanamamasını algılayamazlar. Birde şöyle güldüren saptamalar yaparlar bazen. Benim yaşamıma şu yazar yön verdi, yok benim hayatımı şu kitap değiştirdi. Ne komik değil mi? Yaşayamayan yazarın imrendiği okuyucu, hayatı hiç bilmeyen yazarın anlattığı yaşama imrenir.”