Ses

Ses adlı öykü derlemesinde Sabahattin Ali şehirle taşranın, insanla doğanın, gelenekle medeniyetin birbirine kesiştiği noktalara odaklanıyor ve bu sürtünmenin sebep olduğu acıları bir habercinin gözü, bir masalcının diliyle resmediyor.Yirmi yaşından fazla göstermeyen bir delikanlı çadırın önünde, yan yatmış bir el arabasının üstüne oturarak saz çalıyordu. Başı göğsüne yatmış ve gözleri yere dikilmiş olduğu için çehresini tamamen görmeye imkân yoktu. Fenerin aydınlattığı alnı ter damlalarıyla kaplıydı. Sazının uzun sapı, şaşırtıcı bir süratle aşağı yukarı kayan parmaklarının altında, canlı bir mahluk gibi titriyordu.