Yer Kuşağı

Deniz Gezgin YerKuşAğı’nda hayvanların, taşın, toprağın dilinden konuşuyor. Bir kız çocuğu, yaralı bir kuş, hayvan mı bitki mi insan mı belli olmayan bir yaratık ve bir geyik birbirlerini buluyor, birbirlerine tutunuyorlar. Beşerden arınan bu varlıklar daha sonra yeni bir yaşam bulmak için bilinmeyen bir diyara, yani yokyere doğru yola koyulurlar. 

“Aklında ne var Hagrin?”

“Bir ağaç.”

“Sözünü ettiğin bu ağaç nasıl bir ağaç?”

“Sözü edilemeyecek bir ağaç Moy. Dinle, yaklaştığımızı duyuyor musun?”
 

“Şimdi kulağıma bir şey çalındı ama sen söyleyince oldu, gerçek mi bilemem.”

“Gerçek olmasa ne çıkar? Yokyerde gerçekten başka her şey var.”

Deniz Gezgin, tıpkı rüzgârın ağaca dolanıp yapraklarından ses alması gibi, kendine has üslubuyla canlı ve cansızın sesini duyurmayı deniyor bu kısa ama çetin romanında. Biz insanları yeniden alçakgönüllü olmaya, körelmiş hislerimizi uyandırmaya, en önemlisi de, dilin gürültüsüne kapılmayı bırakıp tekrar diğer canlılar arasındaki yerimizi almaya çağırıyor.