Yol

1982 yılında Cannes Film Festivalinde Costa Gavras`ın Kayıp filmiyle beraber Altın Palmiye`yi paylaşan Yol halen daha Türk Sinemasının yurtdışındaki en büyük başarısı olma özelliğini koruyor. Uzun süre Türkiye`de yasaklı olan Yol, Yılmaz Güney Vakfı`nın çabaları sonucunda yaklaşık beş yıl önce Türkiye`de yeniden vizyona girmişti. Fakat tartışmalar film üzerine değil de filmin Yılmaz Güney`e mi yoksa Şerif Gören`e mi ait olduğu üzerine odaklanmıştı. Halbuki filmin aldığı ödülleri, yasaklanışı, yaratıcısının aslında kim olduğu tartışmaları bir kenara bırakılabilse karşımızda sinema diliyle, senaryosuyla, çizdiği Türkiye ile Türk sinemasının birkaç kilometre taşından birinin durduğunu göreceğiz. Yol yarı açık cezaevinden bir haftalığına izne çıkmış beş mahkumun yol hikayesini anlatır. Birbirinden bağımsız gelişen bu beş ayrı hikayede mahkumların geçtiği yolların iç içe anlatılması dönemin Türkiye`sinin baskısının, sıkışmışlığının resmini çizerken siyasal yapının yanında toplumsal yapının da eleştirisini yapar. Karakterler evlerine dönüşte geleneklerle kişisel özgürlükler arasındaki amansız çelişkinin arasında sıkışmış bulur kendini. Her karakter kendi çözümünü bulmaya çalışır. Mahkumlar hapishane gibi kurumsal bir yasaklayıcının dışına çıktıklarında da yaşadıkları toplumun yasaklayıcılarıyla mücadele etmek zorunda kalmışlardır.