Kolektif İstanbul, 2006’dan beri hayatımızda. Richard Laniepce’in “hatıra defteri” tadında bir projesi olarak hayata geçti, değişik dönemlerde farklı müzisyenlerin katılımıyla zenginleşti ve ilerleyen yıllarda kendi yolunu buldu, bugüne geldi. Adlarını andığımızda akla gelen ilk şey doğaçlama: Enstrüman hâkimiyeti tartışılmaz elemanlar, konserlerde “kaptırıp” gidiyor ve sahnedeki coşku bir curcunaya dönüşüyor. Bu, her konseri, bir daha tekrarlanamayacak bir şölen haline geliyor. Şarkılar, doğaçlamalarla şenleniyor, bambaşka bir hale bürünüyor. Ama sanmayın ki bu, şarkıların değişmesine yol açan bir tavır… Bilakis şarkılar değişirken ya da dönüşürken, özü korunuyor. Ekip, bir yanda hayal gücünün sınırlarını zorlarken diğer yandan saygıyı ihmal etmiyor.

Kolektif İstanbul’u 2006 başında çıkan “Balkanatolia” albümüyle tanıdık. Anadolu ve Balkan müziğini hayranlık uyandırıcı sürprizlerle harmanlayan, değişik geleneklerden gelerek müzik yapmaya koyulan bu “kolektif” ekibi çok sevdik. Ardından konserlerine şahit olduk: Dünyanın değişik yörelerinde, festivallerde ve müzikhollerde çalarken bir yandan beslendiler ve müziklerini dönüştürdüler, zenginleştirdiler. Bunu yaparken ekibi de sabitlediler: Bulgar göçmeni Tamer ve Talat Karaoğlu kardeşler akordeon ve klarneti çalarken, “iyiden daha iyi çalan sakin” Ediz Hafızoğlu davulun başına oturdu, Ertan Şahin tubasını omuzladı; projenin ev sahibi Richard Laniepce saksofon ve gaydayı elinden bırakmadı, Aslı Doğan ise vokali ve zaman zaman trompetiyle grubun “sesi” oldu. 2008 ortasında çıkan “Krivoto”, bu müzikal dönüşümün ve çekirdek kadronun geldiği noktayı gözler önüne seriyordu. Daha bir coşkulu, çok daha rahattı ekip ve ortaya çıkan, dinlerken yerinizde duramayacağınız bir albüm olmuştu.

Kolektif İstanbul, funk ve caz altyapılarıyla, geleneksel melodiler ve enstrüman stillerini birleştiriyor. Bunu yaparken nefeslilere ağırlık veriyor: Gayda, klarnet, saksofon, kaval ve tuba, onların müziğindeki vazgeçilmezler. Bunlar, akordeon ve vurmalı sazların katılımıyla tamamlanıyor, zaman zaman trompetle zenginleşiyor. Ortaya çıkan ise lezzetli bir “türlü”: Kökü Balkanlarda olan, coşkusunu ve dinamizmini oradan alan, İstanbul’un renklerini barındıran, Anadolu’nun duygusu ve müzikal birikimiyle yoğrulmuş, tadına doyulmaz bir yemek bu!

Üstelik sadece Balkanlar’dan ve Anadolu’dan değil, gittikleri coğrafyalardan, oralarda tanıştıkları müzisyenlerden de besleniyorlar ve onlarla ortak çalışmalara giriyorlar. Afrika’nın ünlü Brass Band’lerinden Gangbé ile gerçekleştirdikleri Benin de Kolektif İstanbul – Cotonou projesi, bunlara bir örnek.

Kolektif İstanbul tüm bu değerleri ceplerinde taşıyarak Montreux Jazz Festivali, Schleswig-Holstein Müzik Festivali, İstanbul Caz Festivali, Fira Mediterrania gibi uluslararası festivallerde, Cemal Reşit Rey, Theatre de Chatelet (Paris), La Ferme du Buisson (Paris), Babylon, Ballhaus (Berlin) gibi uluslararası sahnelerde müzikal yolculuğuna devam ediyor.Esasen, grubun gelişiminde, “kolektif”e omuz vermiş her müzisyenin ciddi bir katkısı var. Sadece çalmıyorlar, birbirlerinden besleniyorlar ve bu, onları yeni ortaklıklara taşıyor. Ufku açık, hiçbir sese kulağını tıkamayan, yenilikten kaçmayan ama bütün bunları yaparken özü bozmayan, geleneği sahiplenen bir topluluk Kolektif İstanbul. Çıkış noktasında da bu var zaten: “Geleneksel müzikler, düğünler ve kamusal alan pratikleri üzerinden kültürel paylaşımlara ve karşılaşmalara ışık tutmak, öncelik vermek” olarak tarif ediyorlar yaptıkları işi…

Kolektif İstanbul, sadece bir müzik grubu ya da müzik yapmak üzere bir araya gelmiş insanlar topluluğu değil… Geleneği bugüne taşıyan, onunla beslenirken bir yandan da onu zenginleştiren, özden uzaklaşmayan ama kendilerine özgü yöntemlerle onu işleyen, insanı olduğu yerde oynatan, içini fıkır fıkır eden “İstanbullu” bir ekip: Adı üstünde, şahane bir “kolektif”!