Lübnanlı düşünür Jalal Toufic, post-travmatik bellek yitiminin yıkıntılarını şu sözlerle tarif eder: “…Sert bir biçimde zarar görmüş yapıların, yerlerine başka yapılar inşa etmek için fiziksel yıkımı günahkarca bir tutumdur. Günahın nedeni yapıların harabe olmaları yüzünden ortadan kaldırılmaları değildir. Bir harabe kasten ortadan kaldırılamaz. Çünkü bir yapı yeniden inşa edilse ya da yıkılsa ve yerine başka yeni bir yapı inşa edilse bile gerçekte hala bir harabedir.

Bu harabe de labirentimsi (labyrinthine) mekana ve zamana sahiptir ve en azından geçmişe dönük anlarda bunu anlar, deneyimleriz.” Toufic, kentsel harabeler, yıkıntı binalar icin ironik bir biçimde, “yaşayanların musallat olup mesken edindiği yerlerdir” der. Konuşmanın amacı, Toufic’in “harabe”, Reza Negarestani’nin “çürüme ve formların” inşa süreci ve Mimar Eyal Weizman’ın “yıkım mimarlığı” kavramları çerçevesinde; savaş sonrası kent, eşik mekânlar ve yıkıntı mahalleler üzerinden mimarlık ve belleği tartışmaktır.