Sergi adını Geçicilik, Uçuculuk ve Koku kelimelerinin baş harflerinden oluşan bir kavramsallaştırmadan alıyor. Her şeyin kendisine ait bir kokusunun olması; kokunun ağırlığı, hafifliği, uçuculuğu ve geçiciliğini vurgulayan sanatçı, nesnelerin ve onlara ait kokuların peşine düşüp aktarımda bulunuyor. Doğaya ve doğal olana odaklanıyor.

Kendi göç deneyiminden yola çıkarak; anlamını sorguladığı madde, sahiplik, kalıcılık, geçicilik gibi kavramları “koku” ile özdeşleştiriyor. Kükreyen, inleyen doğa karşısında bir güç yarışına giren, sınır ve etik tanımayan, canlı yaşamı nesneleştiren gidişatın sonuna gelindiğinin ve yepyeni bir düzen ihtiyacının altını çiziyor.

Türler, cinsler, kültürlerarası yabancılaşmanın, ihtiyaçların önceliğini nasıl belirlediğini sorgulayan Urfalıoğlu; tüketim zinciri içindeki sorumluluğumuzu ve ekosistemi göz göre göre yok edişimize dikkat çekiyor. İnsan doğasının an’a programlı olduğu halde tersine hareket edişini hatırlatıyor. Sadece kaynakların tüketimi, yıkım, kirlilik ve çökmekte olan doğal yaşama dair bir tespit yapmakla kalmayıp, ideal bir yaşam formu önerisiyle geliyor.

Egemen tüketim politikalarının çöp yığınları ve dönüşümü olanaksız toksik mirasına karşılık, fütüristik bir öneride bulunuyor. Keçe ile çalışan sanatçı, sergileme sırasında video ve fotoğraflarla belgelediği çalışmalarını sonraki gösterimlerde başka formlara dönüştürerek üretim yapıyor. Su ile karıştırıldığında eriyen ve defalarca adeta kil gibi şekillendirilebilen ve kadim bir üretim olan keçenin, giyimden mimariye sonsuz olanaklarını yapıtları aracılığıyla aktarıyor.

Maçka Sanat Galerisi, koku gibi gelip geçici ve bir o kadar da doğa yasalarına uygun ve kalıcı bir sergiye; doğa ve ölüm karşısında her birimiz nasıl eşitsek, yeni bir düzen içinde çevresiyle çarpışmayan, birbirine dönüşebilen, birbirinin içinden doğarak bilim ve sanatı bu yönde değerlendiren bir ütopya düşleyen Ayşen Urfalıoğlu’nun yapıtlarına ev sahipliği yapıyor.