Daha önceki sergilerinde yer alan çalışmalarında makro düzeyde endüstriyel üretim ve doğal varoluş karşıtlığını işleyen Şevket Sönmez, "Pantograf" sergisi kapsamında bu kez mikro düzeyde bireysel tarih ve genel politik dönüşümlerin bu bireysel tarihe olan etkisini konu edinen çalışmalar ortaya koyuyor. Sanatçı, kişisel belleğinden yola çıkarak kolektif tarih ile bireysel tarihin dönüşüm noktalarını birbirleriyle ilişkili bir biçimde yapıtlarına yansıtıyor.

Nasıl ki bir Pantograf yazılan küçük bir yazıyı başka bir yerde büyütüyorsa, Şevket`in bu sergideki çalışmaları da kendi geçmişinde yer alan ufak ‘an` parçalarının şimdiki zamanda pentür yoluyla büyütülmüş hallerine karşılık geliyor. Sanatçı, imgelerin uçuşup kesiştiği bir boyut olan belleğin kronolojik olarak işlemediğini düşünüyor ve bunu "geçmişte yaşanmış olan ufak ve değersiz bir an, şimdiki zamanda kendisini bütün anlarımıza yayabilir ve büyüyebilir..." cümlesiyle ifade ediyor. Sanatçı böylece kendi belleğinin devingen bir biçimde yansıttığı yaşanmışlıklarını, resmin teknik yöntemlerinden faydalanarak tekrar değerlendiriyor.

Şevket bu sergisinde, kavramsal ve imgesel düşünme biçimlerinin iç içe geçmiş olmasından yola çıkarak bu iki düşünme biçiminine yönelik uygulanan yapay ayrımlara karşı bir duruş sergiliyor; bu duruşu, zihinsel süreçlerin ortak bir mekanizması olduğu gerçeğini vurguluyor.

Resim yapmanın kendi bireysel tarihinin en baskın öğesi olduğunu belirten sanatçı, pentürü sadece bir teknik olarak değil, sanat, sosyoloji ve politika alanlarına dair düşüncelerinin somut bir biçimde kodlanmasını sağlayan bir araç olarak da tanımlıyor.

Ormanları, ağaçları kesen insanları ve onları taşıyan araçları resmettiği çalışmalarıyla `Pantograf` sergisine sinematografik bir nitelik kazandıran sanatçı, böylelikle bu klasik gibi görünen kompozisyonlarının anlamsal boyutunu da genişletiyor.