Galeri 77, 16. İstanbul Bienali teması olan “Yedinci Kıta” kavramına odaklanarak 5 Eylül-12 Ekim tarihleri arasında Sergey Narazyan’ın “Canlı Rüyalar ve Taşra Trajedileri” isimli İstanbul’daki ilk kişisel sergisine ev sahipliği yapıyor. İnsan yerleşim alanlarının hızla büyüdüğü, şehir-doğa ayrımının gittikçe daha da bulanıklaştığı günümüzde “iyi bir hayat” hayaliyle hiç düşünmeden arkada bıraktıklarımızı ve bu uğurda yaşadığımız kadim topraklarla kurduğumuz bağın geldiği noktayı merkezine alan sergi, sanatçının birbirinden seçkin kâğıt üzerine pastel eserlerini Galeri 77’nin Karaköy’deki mekânında tüm sanatseverlerin beğenisine sunuyor.

Evren, dünya, insan ve tüm varlıkların misyonunun karşıtlıklarla dolu bir yaşamı dengeleme çabası olduğu düşünülürse sürdürülebilir bir dünyayı da mümkün kılabiliriz. İnsan tabiatın bir parçası olmayı bırakıp uzaklaştığından bu yana dünya daha çok zarar gördü. İnsanlar için daha iyi bir hayat hayal edilirken gelişimin getirebileceği zararlar iyi hesap edilmedi, öngörülemedi ve iyi hayat hayali evimizi tehdit etmeye başladı.

İçinde yaşadığımız dünyanın yeni bir yok oluş çağına girdiği konusunda pek çok bilim insanı hemfikir. Artık üzerinde yaşadığımız gezegenin insan eli değmemiş köşeleri gitgide azalırken insan yerleşim alanlarının hızla büyüdüğü ve üzerinde yaşayan nüfusun kontrolsüz genişlemesiyle şehir-doğa ayrımının gittikçe daha da bulanıklaştığı bir noktaya ulaştık ve Dünya’ya verilen zararın boyutlarını hala idrak etmiş değiliz. Yedinci Kıta, tam da zararın boyutlarını göstermek için çıkış noktasını, Pasifik Okyanusu’nun ortasındaki devasa atık yığınından alıyor. Yedinci Kıta, 3,4 milyon kilometrekare genişliğinde, 7 milyon ton ağırlığındaki bir plastik yığınından meydana geliyor.

İnsanın kendi eliyle yaptığı yıkım sadece ekolojik boyutta değil aynı zamanda kendi hayatlarımızı yıkıyoruz. Ekonomik koşullar, savaşlar, iklim koşulları ve açlık göçe yol açıyor. Daha iyi bir yaşam hayaliyle insanlar doğdukları toprakları, evlerini, kültürlerini kaybediyorlar. Sergey Narazyan, bu perspektifle insanların geride bıraktığı boşluğu resmediyor. Bize kaybettiklerimize tekrar dönüp bakmamızı öneren Narazyan, insanın doğa karşısındaki gücü ve güçsüzlüğü üzerine etkileyici kompozisyonlar sunuyor. Şehirlere yığılan insanların taşrada bıraktığı evlerin boşaldığı, genç nüfusun yok olduğu, ıssız sokaklar ve sonsuz bir yalnızlığın hâkim olduğu manzaraları kâğıt üzerine pastelle işleyen Narazyan, eserlerini “Taşra Trajedileri” adı altında sunuyor.

Narazyan’ın, son yıllarda yaptığı çalışmaların birçoğu karşıtlık üzerine kurulu. Yaşam ve ölüm, gençlik ve yaşlılık, güç ve güçsüzlük gibi temaları, farklı figürler aracılığıyla bir fikre dönüştüren sanatçı, bir eserinde, sisli bir havada yüksek dağların arasında küçücük görünen askeri birliklere tepeden baktırarak, gözde büyütülen askerlerin içsel korkularının zayıflığını yani; gücün güçsüzlükle yürümesini gösterir. Bazen ise durağan insan figürleri kullanarak, yılların yüküyle ağırlaşan vücut duruşlarını, deneyimin bilinciyle yoğrulan bir bakışla pekiştirir. Yaşlanmanın yarattığı tahribatı ve biriken hatıraları insanla sınırlı tutmayan sanatçı, olgunlaşmış meyveleri ya da “İhtiyarlar” adını verdiği eserinde olduğu gibi bakımsız otların içinde iki eski ahşap kulübeyi resmederken, izleyeni varoluşun evrelerini düşünmeye sevk eder. Narazyan’ın eserlerinde zemin de anlama büyük katkıda bulunur. Bazen kırışık bir kumaş, bazen dalgalara benzeyen kıvrımlar, bazense doğu kilimlerinin motifleri ve ipekli kumaşlar, hikâyenin tamamlayıcı öğeleri olarak öne çıkar. Ölüm temalı bu kilim motifleri, aynı zamanda insanın ebedi yolculuğunun simgesi olarak resmedilir. Bazense sanatçı, motifleri ipek kumaşlarla kesiştirip farklı zaman kesitleri yaratır. “Kırmızı Ruj” adlı eserinde Narazyan, bu zaman dilimlerinin kesişim noktasında, yaşlanmanın bozduğu fiziksel görünümüne inat çiçekli bluz giyen kırmızı rujlu bir kadını resmederek, yeniden yaşam döngüsünü düşünmemizi ister.

Sergey Narazyan 1970 yılında Erivan, Ermenistan’da doğdu. Güzel sanatlarla alakalı ilk eğitimini Ermenistan Mimarlar Birliği’ne bağlı bir çizim stüdyosunda aldı. Sonraki yıllarda, tanınmış sanatçı Ruben Gabriyelyan’a ait stüdyoda resim, çizim ve kompozisyon derslerinin ardından 1989 yılında Erivan Sanat Enstitüsü Figüratif Sanatlar Departmanı, Grafik Sanatlar bölümüne girdi. İlk kişisel sergisini 1994 yılında Ermenistan Mimarlar Birliği sergi salonunda açan sanatçı, pastel çalışmalarıyla sanat otoritelerinin dikkatini çekti. 1995 yılında Rus yazar Boris Pasternak’ın “Doktor Jivago” romanı için hazırladığı illüstrasyonlar ile Erivan Sanat Enstitüsü’nden yüksek lisans tezini alan Narazyan, bu eserleri sayesinde Ermenistan Sanatçılar Birliği’ne henüz 24 yaşındayken kabul edildi.

1995 ve 1997 yılları arasında J.Swift’in “Güliver’in Gezileri” romanının tüm bölümlerine ait resimleri tekrar çizdi. Eğlenceli ve dramatik benzetmeleri günlük yaşamla birleştiren Narazyan, Güliver’in yakalanmış bedenindeki büyük toplantıyı ya da bacakları arasında yürüyüşe geçen Lilliput birliklerini, Swift’in aksine bir hayal adasında değil, tanınabilen gerçeklikte resmetti. Ardından, Narazyan taşra hayatıyla ilgili iğneleyici, ironik ve bazen muzip gözlemleri samimi bir üslupla yansıttığı tablolarını “Taşra Trajedileri” ismi altında birleştirdi.

2001 yılında Narazyan üçüncü kişisel sergisini, Fransa Sanat Akademisi üyesi ve Birleşmiş Milletler İyi Niyet Elçisi, ünlü modacı Pierre Cardin’in kişisel yardımı ile Paris’te açtı. Sergi, sanatçının temel eserlerinin yanı sıra, illüstrasyon ve resimlerinin de yer aldığı 90 eserden oluştu.