Sanatçı kavramların tezatlığıyla oluşturduğu heykellerinde organik olanın, yaşanmışlığın, kişisel ve kolektif hafızanın izini sürüyor. Öte yandan onun çalışmalarını geçicilik ve kalıcılık üzerinden okumak da mümkün.

Yaşamımızın ayrılmaz parçası kağıdın heykel malzemesine dönüşmesi, çoğu zaman atık olarak nitelendirilen bu malzemenin bir sanat eserinde yeniden yaşam bulması, sıradanlaşmanın değere dönüşmesi fikrini canlı tutuyor. Bir adım ötesinde Yağmur Çalış’ın heykelleri malzemeleri ve formlarıyla yaşıyor.

Kırılgan ve ölümcül olanın karşısına kalıcı ve güçlü olanı koyuyor. Yaşama, kişisel algımıza, hafızamıza işaret ederek anı, dünü ve yarını gözden geçirmemizi sağlıyor.