“Ne zambak ne ahlat, ne Krin ne de Alfatlı; her ikisi de olan zamanlar, insanlar, coğrafyalar ve mekanlarla doludur Balkanlar. Hayaletsi olanlar geri gelir, yeni bir ev olasılığı akla gelir, kayıp bakışlar aranır ve masum olan, ilk olana yolculuk başlar.”

Ozan Yavuz kişisel bellek arayışından aile tarihine, oradan da günümüzün en yoğun sorunlarından birine, göçe ilişkin bir sergi ve araştırma projesi ile halka sanat projesi’nde izleyiciyle buluşuyor.

“Zambak ve Ahlat” sergisi ve onu getiren hafıza arayışı süreci, sanatçınıngöçmen bir ailenin üçüncü kuşak ferdi olarak Balkanlar’ın her zaman karşılaştığıtravmatik etkiden yola çıkıyor. Evin ne olduğunu anlayabilmek için kişisel geçmişine, aile tarihine ve Balkanlar’a uzanan yolculukta geri dönüşler tıpkı Angelopoulos’unUlis’inBakışı’nda ya da Odysseus’un yolculuğunda olduğu gibi, kahramanın izleri kaybettiği, kişisel yolculuğun başka bir arayışa dönüştüğü ve hatırlamanın imkansızolduğu karşılaşmaları beraberinde getiriyor.

Balkanlar’ı anlatırken karşılaşılan bu gerçekler Yavuz için,dedesinin Alfatlı lakabının 1926’da Bulgaristan’dan Türkiye’ye göç edilen köy olduğunu öğrendiğinde bunun yeni bir ev olasılığı olduğu fikrini edinmesiyle anlamlanıyor.

Sergi, masum bakışa veher şeyin başladığı yere dönüşeyönelik bir araştırmanın ve belki de her şeyinyeniden anlamlanacağı hayali topraklara dönük arayışın estetik ve belgesel çıkarımları etrafında şekilleniyor. “Zambak ve Ahlat” olasılıklar zinciriyleinisiyatik boşluğu doldurabilmenin getirdiği umudun ve göç travmasının sonraki kuşaklar üzerindeki etkilerini sorguluyor.Sergide Ozan Yavuz’un fotoğraf, video, buluntu nesneler ve foto-yerleştirmeleri yer alıyor.