Hayatta kalmanın anlamı ve bu anlamın gerçekliği üzerine sonuçsuz bir öykü, yeni bir metin.

Aynı evde yaşayan beş insanın hayatından; yaşamın anlamını, anlamın gerçekliğini “farkında olmadan” tartışlıkları altmış beş dakikalık bir kesit.

Çatı, seyirciyi beş kişinin yaşadığı bir eve konuk ediyor. Fakat, yaşananlara izleyici değil tanık olmalarını istiyor.

“Kuzey - Etrafına baksana, insanlara… Hep saldırıyorlar. Hiç ölmeyecekmiş gibi... Hepsini istiyorlar. Ne kadar varsa, ne kadar alabileceklerse hepsini istiyorlar. Hiç ölmeyecekler sanıyorlar. Ama illa ölecekler. O zaman ne olacak peki? Bütün bir ömür çabaladıkları ne olacak? Zaman kaybı olacak sadece.”

Ahlak, toplu halde yaşayan insana dair her şeyi biçimlendiren bir çerçevedir. Dünyanın farklı coğrafyalarında, farklı verili şartlara göre her toplum kendine özel bir “ahlak” üretmiştir ve bu ahlakın dışında kalanları, o da kendinin dışında bırakmıştır. İşte Çatı, bu dışında bırakılmışlığa, sebeplerine ve sonuçlarına dair bir öykü.

“Kelebek - Beni sevmiyorsun değil mi?
Kuzey - Ben kendimi sevmiyorum ki seni sevebileyim.
Kelebek - Kıymetsizim ben.
Kuzey - Nereden çıktı şimdi bu?
Kelebek - Ucuzum. Ucuzsan kıymetsiz olursun.”