Gilles Deleuze ve Félix Guattari “kitleler kandırılmadılar, tarihin belli bir anında faşizmi arzuladılar” demişti. Faşizm arzulanan bir şey ve o arzu her birimizden besleniyor. Yani “dış ses”in aslında dışarıdan konuşması gerekmiyor. O hepimizin içinde yüksek sesle konuşan faşizan bir arzunun sesi.

Bizi sadece birbirimize değil, kendi benliğimize de yabancılaştıran, bireyselliğimizi kolay ve çekici bir güruh ruhiyesi içinde eriten, farklılıkları törpüleyen “faşizan bir arzu”. Benzer sınırlar içerisinde, farklı deneyimler yaşasalar da, sadece kadın oldukları için birbirlerine yakın olmaları gerekmeyen, birileri onları zorla ayırdığı için değil, zaten farklı oldukları için birbirlerine yabancı “iki kadın”.

Ve “Dış Ses” dışarıdan sesleniyor, ama içimizde yankılanıyor ve kolaylıkla kendi sesimizin yerine geçiyor.