Hasta

Moore, hayatları parçalanıp darmadağın edilmiş-ve bazı durumlarda da bir sağlık hizmeti felaketi ile sonuçlanmış-sıradan Amerikalıların kısa biyografileriyle söze başlayan film, bu krize sadece sigortasız 47 milyon vatandaşın değil, primlerini günü gününe ödediği halde aşırı bürokraside tıkanmış vatandaşları da dahil ediyor. 11 Eylül saldırılarının enkazında çalışırken zehirli maddelere tabi kalan ve Amerika’da tedavi hakkı verilmeyen ekipten 10 kişiyi tedavi edilmeleri için bir başka ülkeye götürür; Bunun için bir Amerikalının aklına gelecek en son yeri seçmiştir; Küba… Hiç bilmedikleri bu ülkede kendilerini beklenmedik bir diplomasinin içinde bulacaklarından habersiz olarak giderler. Onları neyin beklediğinden Moore dahi habersizdir. Amerika’daki sistemin nasıl olup da bu hale geldiğini (kar kaygısı ve Nixon’ı saymazsak!…) anlatırken, kamerasını birden Kanada, İngiltere ve Fransa gibi, vatandaşların sağlık haklarından tamamen ücretsiz yararlandıkları ülkelere çeviriyor ve bu karşılaştırmayı yaparken bir taraftan Küba’daki sağlık koşullarını da göz önüne getirerek seyirciyi şaşırtıyor. Refah seviyesi yüksek olan ülkelere dair yargılarımızı yerinden oynatan bu karşılaştırmadan yola çıkarken, Amerikan halkına da derin bir gönderme yapıyor… Karmakarışık bu sağlık sistemlerine halkın yanıtı nasıl oluyor? Moore, sağlık ve ilaç endüstrisin özelleştirilmesinin ardından değişen Amerikan sağlık sistemini uyanılması gerekilen bir Amerikan Rüyası olarak gözler önüne sererken