Her birimiz ofislere tıkılıyoruz ve yaşadığımız zamanın getirdiği bu bunaltıdan ancak vizörün ötesinde kendimizi buluyor, objektiften nefes alıyoruz. Sanırız ki bizi ‘bir’ noktasında buluşturan; tüm insanlar gibi zamanı kullanıyor ve zaman tarafından kullanılıyor olmamız.

Kimi belgesel, kimi soyut, kimi detay, kimi doku fotoğrafları çeken, yani her biri farklı yöne bakan ve farklı ‘dil’ konuşan bu fotoğrafçılar, gösterileri ile beğeniler arası farklılıklara geniş bir hoşgörü gülümsemesi gönderirken, söz konusu gülümseme fotoğraf dışındaki disiplinlere de genişleyerek onları da kucaklamaya çalışıyor.
“Zaman”, bütün bu anlatıların bir arada olma bahanesi.
(İFSAK 123. dönem Proje Grubu)