‘’Hangi güneş seyre daldı son rüyanı?’’* Sarhoşluğun beraberinde getirdiği esrime üzerine, insanı zamanın ve belleğin dışına çıkarma, insanlığın uzağına taşıyarak Tanrı’ya yaklaştırma becerisi üzerine yazmış olduğu ufuk açıcı, ‘Şarap ve Esrar Üzerine’ başlıklı kitabında böyle sorar Charles Baudelaire. Aynı zamanda gerçeküstü bir niteliğe sahiptir bu soru ve belki de ancak esrimeye kapılmış birinin şiirsellikle, çaktırmadan sorabileceği bir sorudur; ‘nerede’ diye soran, ama yersiz, yurtsuz, sınırların dışında kalan bir ‘neresi’ni kasteden, neredeyse tamamen tinsel bir ‘neresi’ne göndermede bulunan bir sorudur.

Ergin Çavuşoğlu’nun RAMPA’da gerçekleşecek olan Hangi güneş seyre daldı son rüyanı? başlıklı üçüncü kişisel sergisi (10 Mart – 7 Mayıs 2016) sorunun getirdiği farklı içerimlere karşılık verir; bir tür aradalığın, eşiksel bir mekânın sıradanlığı içinde öylesine dolanmanın getirdiği metaforik sarhoşluğa işaret eder. Çavuşoğlu seyahat ya da hareket ve göç kavramlarına yönelik ilgisini yapıtlarına sürekli olarak yansıtmıştır –ve bu kavramları kullanırken sadece insanların değil objelerin ve fikirlerin devinimine de değinir. Kendi ilgisini çeken mekânlara, yerlere ve buralarda bulduğu gerçeküstü durumlara yönelir. Fakat esas değerlendirmek istediği anlam bu şeylere iliştirilmiş olan anlam değildir. Bu Duchampvari yaklaşım sanatçının önceki çalışmalarına olduğu gibi, RAMPA’daki çok katmanlı (video, heykel, resim ve fotoğraf gibi farklı malzemelerle oluşturulmuş) sergisinin bütününe de yayılır. Zamansallığa ilişkin mekânlar ya da yersiz hale gelmiş mekânlar Çavuşoğlu tarafından özellikle öne çıkarılır. Aradalık niteliğine sahip bir mekânda uzam olasılıklara, düşünüme açılmış durumdadır. Nesnelere içkin güzelliği keşfetmek gerçekten de bir tür tinsel uyanışa denk gelir ve Çavuşoğlu gündelik şeylerdeki güzelliği görmek ve kutlamak üzere bizi bir tür Dadaist ilahiye davet etmektedir.

*Başlıktaki alıntı Baudelaire’in “Hangi güneş seyre daldı onun son rüyasını?” şeklindeki dizesiden dönüştürülmüştür.