Oyun Sonu. Samuel Beckett’in 1957 tarihli başyapıtı.

Beckett denince akla ilk olarak Godot’yu Beklerken gelmesine rağmen Oyun Sonu’nun pek çok bakımdan ondan çok daha ötede olduğu ve Beckett tiyatrosunun temel niteliklerini en iyi biçimde sergilediği, tiyatro tarihçilerinin ve eleştirmenlerin hemen hemen ortak kanısıdır.

Oyun Sonu, bilinmeyen bir felaketin sonrasında, zamansız ve mekânsız bir evrende geçer. Uzam, dört duvarla çevrili ve dışarı bakan iki küçük pencereyle mutfağa açılan tek bir kapıya sahip köhne bir odadan ibarettir. Odanın tam ortasında, derme çatma bir tekerlekli sandalyede oturan Hamm, yürüyemez ve göremez. Uşağı Clov ise oturamaz. Hamm’in anne babası Nell ve Nagg ise bacaklarını yitirmiş olarak birer çöp tenekesinde yaşamaktadırlar. Bu dört kişinin aralarındaki ilişki sevgiye değil; çoğunlukla nefret, tiksinti, alışkanlık ve belki acımaya dayanır. Sonunda, oyun sonu geldiğinde, aslında hiçbir şey sona ermemiştir.