Ayrılamayan bir eş, bakılamayan bir çocuk, unutulamayan eski şehir, bulunamayan iş, alkolik baba, bitmeyen okul, daracık ev, daracık hücre, ıssız bir yatak, uykusuz geceler, anlatılamayan bir hayal, anlaşılamayan bir gerçek... ve bunların çoklu kombinasyonları... Ayrılamayan bir şehir, bakılamayan bir anne, unutulamayan hücre, bitmeyen hayal, ıssız gerçek... 

Başka başka yüklerle, sevme halleriyle... Nefes almayı bile zorlaştıran, dizlerde derman bırakmayan, taş gibi ağır yüreklere ve bedene çöken, bedeni çökerten ama bir o kadar da güçlendiren... Akşam olunca bir bir ışıkları yanan evlerin, odaların pencerelerinden gözümüze ilişenler...          

Ayrılık; gitmeyi ya da dönmeyi bilememek ve taşımaya devam etmek. Aklın ve yüreğin aynı yerde olamadığı bir hal, duyguların cehennemi... Ayrılık; iki kişinin birbirinden kopamaması, kopamadıkça daha da birbirine yaklaşması ve kaçınılamayan o kısa kopma anları... Yaşanan tedirginlikler ve ne yapacağını bilememe hali bazen de rahatlama...